Przepis art. 22 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:
- stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
- jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 tys. euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.
Komentowany przepis ustanawia zatem konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości przekraczającej 15 tys. euro, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. Nakaz ten dotyczy wyłącznie realizacji płatności w zakresie regulowania przez przedsiębiorców swoich zobowiązań (lub przyjmowania płatności) za sprzedany towar lub za wyświadczoną usługę.
Dodatkowo można wyjaśnić, że obowiązek przedsiębiorcy „dokonywania lub przyjmowania płatności" za pośrednictwem rachunku bankowego dotyczy dokonywania rozliczenia pieniężnego z wykorzystaniem rachunku bankowego tego przedsiębiorcy, który albo sam dokonuje płatności, albo uzyskuje określoną kwotę (przyjęcie płatności) z tytułu transakcji zawartej w ramach swej działalności gospodarczej z innym przedsiębiorcą.
Użyty w treści komentowanego przepisu termin „transakcja" można definiować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, gdy strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą.
