To samo dotyczy sytuacji, gdy do powstania szkody przyczyniła się inna osoba.
Mówi o tym art. 117 § 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=B5E347C50E4D2860978BAD3D891C7A48?n=1&id=76037&wid=337521]kodeksu pracy[/link] Inną osobą jest zarówno inny pracownik, jak i osoba niezatrudniona u pracodawcy.
Pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, a w szczególności nie odpowiada za szkodę wynikłą w związku z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka. Takie szkody nie mogą obciążać pracownika. Jeżeli podwładny zawinił jedynie część szkody, to tylko w tym zakresie ponosi odpowiedzialność materialną.
Przyczynienie się pracodawcy do powstania szkody może być brane pod uwagę dopiero po ustaleniu wysokości szkody. W sytuacji gdy możliwość ustalenia istnienia szkody jest wyłączona, nie można pracodawcy ani innej osobie przypisać przyczynienia się do powstania szkody.
Jest to zgodne z [b]wyrokiem SN z 4 maja 1979 r. (IV PR 92/79)[/b].
[b]Pracownik, który dołożył wymaganej staranności do wykonania swego obowiązku, a mimo to naraził pracodawcę na szkodę, nie będzie za tę szkodę ponosił odpowiedzialności.[/b] Szkody powstałe wskutek tego rodzaju zachowania pracownika mieszczą się w granicach ryzyka gospodarczego czy osobowego pracodawcy. Na pracodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia zarówno szkody, jak i winy pracownika.
[ramka][b]Stan niepoczytalności[/b]
Winę pracownika wyłącza stan niepoczytalności (art. 425 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=86F27ADE2102E1D67842E76D535F1BD1?id=70928]kodeksu cywilnego[/link]).
W razie stwierdzenia, że sprawca szkody był pozbawiony możności świadomego albo swobodnego powzięcia decyzji i wyrażenia woli wskutek długotrwałego używania środków odurzających, decydujące znaczenie ma tylko to, czy zachodzą przesłanki z art. 425 § 1 k.c.
Wyjaśnił to [b]SN w wyroku składu siedmiu sędziów z 22 października 1975 r. (V PRN 4/75)[/b].[/ramka]
