Pracownik ma prawo do corocznego, nieprzerwanego urlopu wypoczynkowego. Od tej zasady wyrażonej w art. 152 § 1 kodeksu pracy, obowiązuje jeden wyjątek wskazany w art. 162 k.p. Dopuszcza on bowiem możliwość podziału wypoczynku na części. Aby to było możliwe, konieczne jest jednak równoczesne spełnienie dwóch przesłanek –wniosek musi pochodzić od właściwej osoby, a co najmniej jedna z jego części wymaga spełnienia określonego minimalnego wymiaru.
Pisemne podanie
Z inicjatywą podziału wypoczynku może wystąpić wyłącznie pracownik. Oznacza to, że stosowne podanie nie może pochodzić od pracodawcy, nawet jeśli zatrudniony akceptowałby jego decyzję.
Przykład
Szef pana Mikołaja zapowiedział, że ze względu na braki kadrowe, przysługujący mu w 2013 r. urlop w wymiarze 20 dni podzieli na dwie transze (w tym jedną obejmującą 14 kolejnych dni kalendarzowych). Pan Mikołaj, obawiając się konsekwencji służbowych, zgodził się na to. Zachowanie przełożonego pana Mikołaja nie było jednak właściwe, gdyż tylko pracownik może zaproponować pracodawcy podział dni wypoczynku na części.
Nie mniej niż 14
Przynajmniej jedna część urlopu powinna trwać nie krócej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych, wliczając w to niedziele, święta i dni wolne od pracy. Wymóg ten stanowi odzwierciedlenie treści art. 8 ust. 2 konwencji nr 132 Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1970 r.
Przykład
Pani Marcelina poprosiła swojego przełożonego o akceptację podziału jej 26-dniowego urlopu wypoczynkowego w następujący sposób: od 1 do 10 października, od 31 października do 6 listopada oraz od 20 do 29 grudnia 2013 r. Pracodawca pani Marceliny nie zaaprobował takiego sposobu podziału wypoczynku, argumentując to faktem, że przynajmniej jedna część urlopu nie może trwać krócej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych. Stanowisko przełożonego pani Marceliny było właściwe., ponieważ po dokonanym przez nią podziale każda z części urlopu byłaby krótsza niż 14 następujących po sobie dni kalendarzowych.
Wprawdzie w art. 162. k.p. choć posłużono się konstrukcją „powinna obejmować", to – biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia pracownikowi minimalnego czasu wypoczynku – należy ją interpretować jako nakaz takiego podziału urlopu, aby przynajmniej jedna część laby obejmowała 14 następujących po sobie dni kalendarzowych. Pozostała długość części urlopu jest zatem dowolna. Podobnie jak ilość tych części.
Przykład
Pani Aleksandra wystąpiła z wnioskiem o podział jej urlopu wypoczynkowego na trzy części: pierwszą obejmującą 14 kolejnych dni kalendarzowych, pozostałe zaś po trzy następujące po sobie dni kalendarzowe. Taka metoda podziału jest dopuszczalna. Istotne jest tylko, aby chociaż jednak z części miała wymiar kolejnych 14 dni kalendarzowych. Bez znaczenia jest natomiast zarówno liczba, jak i długość pozostałych części wypoczynku.
Niewiążąca prośba
Pracownik nie ma obowiązek wskazać we wniosku o podział wolnego uzasadnienia > patrz przykład wniosku. Powinien go jednak złożyć przed sporządzeniem planu urlopów albo uzgodnieniem terminu wypoczynku z przełożonym. Wprawdzie z art. 162 k.p. nie wynika obowiązek zachowania pisemnej formy tego podania, jednak ułatwia to wykazanie prawidłowości podziału urlopu wypoczynkowego. Zwrot „... urlop może być podzielony na części" wskazuje natomiast, że pracodawca nie jest związany prośbą zaangażowanego, a odmowy nie musi uzasadniać.
Przykład
Szef pani Olgi nie uwzględnił jej prośby o podział 20-dniowej pauzy urlopowej na dwie części, w tym jednej obejmującej 14 następujących po sobie dni kalendarzowych. Nie podał motywów swojej decyzji, a według pani Olgi miał obowiązek ją uzasadnić. Nie jest to jednak właściwy pogląd. Pracodawca nie musi wskazywać podstaw braku aprobaty dla takiego wniosku.
—Anna Borysewicz adwokat, prowadzi własną kancelarię w Płocku
Nauczycielskie odrębności
W świetle wyroku Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1998 r. (I PKN 504/98) „wymiar urlopu wypoczynkowego nauczyciela zatrudnionego w szkole, w której nie są przewidziane ferie szkolne, określa się w tygodniach kalendarzowych, a nie dniach roboczych (art. 64 ust. 3 i 4 ustawy z 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, tekst jedn. DzU z 1997 r. nr 56, poz. 357 ze zm.). Brak jest podstaw do udzielenia w takiej sytuacji części urlopu w dniach roboczych przy zastosowaniu art. 162 k.p.".
