Sąd Najwyższy oddalił sprawę kasacyjną pracowniczki jednej z największych sieci medycznych w kraju, która została niesłusznie zwolniona podczas zwolnienia lekarskiego. SN uznał, że powinna zostać przywrócona do pracy, ale przysługuje jej wyłącznie odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, a nie za kilkumiesięczny okres pozostawania bez pracy.

Czytaj także: Wniosek o urlop wychowawczy wiąże pracodawcę

Kobieta wniosła o kasację wyroku sądu okręgowego, który podtrzymał ustalenia sądu pierwszej instancji, ale nie zgodził się z wysokością zasądzonej kwoty.

Sędziowie obu instancji zgodzili się, że do zwolnienia doszło z naruszeniem prawa. Pracodawca chciał rozwiązać z nią umowę w trybie art. 53 kodeksu pracy, czyli z powodu nieobecności w pracy spowodowanej chorobą. Sędziowie uznali jednak, że nie upłynął okres, w którym była ona uprawniona do zasiłku (183 dni).

Zanim jednak pismo od pracodawcy dotarło do kobiety (przebywała pod innym adresem), jej mąż stawił się w zakładzie pracy z wnioskiem o obniżenie wymiaru czasu pracy ze względu na przysługujące jej prawo do urlopu wychowawczego.

Pracodawca próbował wręczyć rozwiązanie umowy mężowi zatrudnionej, ale ten go nie przyjął, tłumacząc, że nie jest do tego uprawniony. Wówczas pracodawca wysłał kobiecie esemes, informując, że rozwiązuje z nią umowę.

Potraktowana w ten sposób pracownica skierowała sprawę do sądu, wnosząc o przywrócenie do pracy i wypłacenia wynagrodzenia. Sąd przychylił się do jej wniosku i nakazał wypłacenie wynagrodzenia za cały okres bez pracy.

Pracodawca od tego wyroku się odwołał. Sąd drugiej instancji zdecydował, że choć stosuje się tu przepisy art. 57 o wynagrodzeniu przysługującym w momencie przywrócenia do pracy, to tylko za trzy miesiące.

Do tej argumentacji przychylił się Sąd Najwyższy, tłumacząc, że do powódki nie ma zastosowania art. 57 § 2 przyznający wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy zwolnionej kobiety w ciąży lub przebywającej na urlopie macierzyńskim. Według sądu pracownikowi na urlopie wychowawczym przysługuje mniejsza ochrona.

Sygnatura akt: II PK 175/17