Tak uznał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 czerwca 2016 r., IV CSK 602/15.
Wnioskodawca złożył wniosek o sprostowanie w księdze wieczystej oznaczenia nieruchomości przez wpisanie zmiany sposobu korzystania z nieruchomości z „działka niezabudowana" na „działka zabudowana" oraz ujawnienie w księdze budynków na podstawie wypisu z rejestru gruntów i wyrysu z mapy ewidencyjnej. Wniosek ten referendarz sądowy oddalił w części dotyczącej ujawnienia budynków. Orzeczenie referendarza sądowego zostało zaskarżone przez wnioskodawcę. Sąd I instancji rozpatrując skargę uznał, że dołączone do wniosku dokumenty stanowią podstawę wpisu zmiany oznaczenia nieruchomości na nieruchomość zabudowaną, nie stanowią natomiast podstawy do ujawnienia w księdze wieczystej budynków. Wynika z nich bowiem, że budynki te są posadowione na działce nr 321/1, której właścicielem jest wnioskodawca i nie stanowią odrębnej nieruchomości, lecz są częścią składową nieruchomości gruntowej.