ZUS a członkowie rad nadzorczych

Oskładkowanie członków rad to słuszna idea. Praca jak każda inna, dlaczego więc ma być traktowana ulgowo. Obciążenia te dotyczą przecież każdego zleceniobiorcy czy pracownika bez względu na etat i pensję. Jednak w kwestii członków rad nadzorczych ustawodawca okazał się bezwzględny.

Przede wszystkim nałożył bardzo restrykcyjny obowiązek opłacania składek. Choćby nadzorca pracował na kilku etatach czy wykonywał intratne oskładkowane zlecenia, pensją za członkostwo w radzie musi się podzielić z ZUS. A jeśli zasiada w kilku radach nadzorczych, składki należą się od zarobków z każdej z nich.

Jednocześnie osoby te co do zasady mają tylko wypełniać państwowy worek, nie dostając nic w zamian. Nie przewidziano bowiem, aby musiały lub mogły się zgłosić do ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. A to oznacza, że nie dostaną żadnych świadczeń za czas choroby, po urodzeniu dziecka czy w razie wypadku przy pracy. Mogą tylko liczyć, że dożyją wieku emerytalnego i ten wkład zwiększy im świadczenie. Co prawda staż ten wpływa też na wysokość renty, ale rzadko kto płaci składki z nadzieją, że stanie się niepełnosprawny.

Ta grupa ubezpieczonych ma więc prawo czuć się poszkodowana, a nawet okradana. Obciążenie jest niewspółmierne do możliwości czerpania korzyści z oddanych pieniędzy. Można tylko liczyć, że to przeoczenie, a nie celowe działanie ustawodawcy, które ma łatać dziurę w finansach ZUS. Obecne reguły są bowiem nie fair i uruchomiają wyobraźnię, jak tych opłat uniknąć.

Na razie jednak za każdego członka rady nadzorczej trzeba płacić składki emerytalno-rentowe. Jak je rozliczać, piszemy w artykule „Członek rady nadzorczej odda część zarobku na składki".

Zachęcam do lektury całego tygodnika „Praca i ZUS".