Wynagrodzenie chorobowe przysługuje zatrudnionemu przez 33 dni. Krócej, bo przez 14 dni, świadczenie otrzymują ci, którzy ukończyli 50. rok życia. Te 14 lub 33 dni liczy się dla każdego roku kalendarzowego oddzielnie.
Ważna liczba
Wynagrodzenie chorobowe wypłaca pracodawca. Tak wynika z art. 92 k.p. Zapłata odbywa się niezależnie od tego, czy w ciągu roku podwładny pracuje u jednego czy u kilku pracodawców.
Jeżeli w danym roku kalendarzowym osoba pracowała w więcej niż jednej firmie i pobierała w każdej z nich wynagrodzenie z racji niezdolności do pracy, zasadniczo zachowa to prawo dopóty, dopóki nie przekroczy 33 lub 14 dni pobierania wynagrodzenia z tego tytułu.
Przykład
Pan Janusz ma 40 lat i od dziesięciu lat pracował w firmie U. W lutym chorował przez dziewięć dni. Szef wypłacał mu za ten okres wynagrodzenie chorobowe. Niedyspozycja zdrowotna powtórzyła się w kwietniu.
Tym razem na zwolnieniu pan Janusz był dziesięć dni. Wtedy także otrzymał wynagrodzenie chorobowe od firmy U.
1 maja zmienił pracodawcę na zakład R. Już po dwóch tygodniach znów zachorował. Na L-4 był 20 dni. Pracodawca R płaci panu Januszowi wynagrodzenie chorobowe od 20 dnia choroby do 33 dnia w tym roku. U niego będzie to 14 dni choroby rozpoczętej w maju.
Skąd kolejny pracodawca będzie wiedział, że nowo zatrudniona osoba wcześniej chorowała? Ze świadectwa pracy. Tam zamieszcza się informację o już wykorzystanych dniach, za które przysługuje wynagrodzenie chorobowe.
Czy wynagrodzenie z art. 92 k.p. należy się za każdym razem, gdy pracownik jest niezdolny do zadań z powodu choroby? Nie. A to dlatego że zgodnie z § 3 pkt 2 tego przepisu nie przysługuje, gdy pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego.
Kiedy odmowa
Prawo do wynagrodzenia w okresie niezdolności do pracy z powodu choroby podwładny zachowuje, gdy spełnia warunki nabycia prawa do zasiłku chorobowego. O jakie warunki chodzi? Przede wszystkim mówi o tym art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z 25 czerwca 1999 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm., ustawa zasiłkowa).
Zgodnie nim ubezpieczony, który podlega obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu, nabywa prawo do zasiłku po 30 dniach nieprzerwanego ubezpieczenia.
Jeśli w trakcie roku pracownik zmieni pracodawcę, dla wypłaty wynagrodzenia liczyć się będą nie tylko dni niedyspozycji (14 dni lub 33 dni), ale i to, czy była i jak długa przerwa w zatrudnieniu. Problemu nie stanowi płynna zmiana, np. jeden stosunek pracy ustaje z końcem miesiąca, a drugi rozpoczyna się z początkiem kolejnego.
Jeśli jednak w międzyczasie ta osoba pozostaje bez pracy, to aby po podjęciu zatrudnienia mogła liczyć od razu na wypłatę wynagrodzenia, przerwa nie powinna przekraczać 30 dni.
Okresy ubezpieczenia sumuje się przy ustalaniu wymaganego stażu ubezpieczeniowego, jeżeli pauza między nimi nie przewyższyła 30 dni. Tak samo jest, gdy przerwę spowodował urlop wychowawczy, bezpłatny albo odbywanie czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.
Uwaga! Niekiedy prawo do zasiłku chorobowego przysługuje od pierwszego dnia ubezpieczenia. Tak jest u absolwentów szkół lub szkół wyższych, których objęto ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do niego w ciągu 90 dni od ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu uczelni.
Dotyczy to także osób, których niezdolność do pracy spowodował wypadek w drodze do pracy lub z pracy. Od razu wynagrodzenie dostaną też ubezpieczeni obowiązkowo, którzy mają co najmniej dziesięcioletni okres obligatoryjnego ubezpieczenia chorobowego.
A także posłowie i senatorowie, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji.
Przestępstwa i wykroczenia
Zasiłek, a zatem i wynagrodzenie chorobowe nie przysługują za cały okres niezdolności do pracy, jeżeli została ona spowodowana w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia popełnionego przez ubezpieczonego. Przesądza o tym art. 15 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Co istotne, popełnienie umyślnego przestępstwa lub wykroczenia musi potwierdzać orzeczenie sądu. Taki werdykt musi być prawomocny.
Z kolei pracownikowi, którego niezdolność do zadań spowodowało nadużycie alkoholu, zasiłek i wynagrodzenie nie przysługują za pierwsze pięć dni tej niedyspozycji. Świadczenie wypłaca się dopiero od szóstego dnia choroby.
A jeśli zatrudniony pracuje na zwolnieniu albo wykorzystuje je w sposób niezgodny z celem, np. robi remont, traci prawo do świadczenia za cały okres tej niby-choroby. Zasiłek i wynagrodzenie nie przysługują także, gdy zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane.
Liczy się każdy dzień
Wynagrodzenie oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy.
Dlatego 14 dni lub 33 dni trzeba rozumieć jako dni kalendarzowe, a nie robocze.
