Pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Wymaga tego art. 4 ust. 1 pkt 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=8D2EBDF4F0E8F0DAFD9DE9B431938D5D?id=176768]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.)[/link]. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do wynagrodzenia za czas choroby.
Okres 33 dni, za które pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas choroby na podstawie art. 92 kodeksu pracy, to okres faktycznej wypłaty tego wynagrodzenia.
Oznacza to, że gdy pracownik został pierwszy raz w życiu zatrudniony np. od 1 czerwca 2009 r. i był niezdolny do pracy od 22 czerwca do 10 lipca 2009 r., to nie ma prawa do wynagrodzenia za czas choroby za okres od 22 do 30 czerwca 2009 r., ponieważ okres tej niezdolności do pracy przypada na okres wyczekiwania na prawo do świadczeń z tytułu choroby.
Pracownik ma natomiast prawo do wynagrodzenia za czas choroby za okres od 1 do 10 lipca 2009 r. i jest to pierwsze dziesięć dni z przysługujących mu 33 dni okresu, za który zachowuje prawo do tego wynagrodzenia w roku kalendarzowym.
W razie kolejnej niezdolności do pracy w 2009 r. pracownik zachowuje zatem prawo do wynagrodzenia za czas choroby jeszcze za 23 dni, a następnie ma prawo do zasiłku chorobowego z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
