Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego dla pracownika ustala się z uwzględnieniem przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego mu za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a jeżeli ubezpieczenie chorobowe trwało krócej, za pełne kalendarzowe miesiące tego ubezpieczenia. Zasada ta wynika z art. 36 ust. 1 i 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=D1C5F71903F6D088FF8B98859C7DFA8D?id=176768]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.)[/link], dalej ustawa zasiłkowa. W taki sam sposób ustala się także wynagrodzenie za czas choroby określone w art. 92 k.p.
W opisanym przypadku do obliczenia wynagrodzenia za czas choroby za okres niezdolności pracownika do pracy od 19 stycznia 2009 r. należało zatem przyjąć przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za okres od lipca do grudnia 2008 r.
Tak ustalone przeciętne miesięczne wynagrodzenie trzeba było też zastosować do wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego w lutym 2009 r. Zgodnie bowiem z art. 43 ustawy zasiłkowej podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli miedzy okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż trzy miesiące kalendarzowe. Obowiązuje to także w przypadku, gdy przed powstaniem prawa do zasiłku chorobowego pracownik zachowywał prawo do wynagrodzenia za czas choroby na podstawie art. 92 k.p.
