Tak orzekł Sąd Najwyższy w postanowieniu z 25 lutego 2025 r. (sygn. I USK 267/24). Zgodnie z procedurą z Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie może bowiem podważać decyzji zagranicznych instytucji ubezpieczeniowych.
Sprawa dotyczyła zaświadczeń A1. Polska spółka zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wydanie takiego zaświadczenia, potwierdzającego podleganie ustawodawstwu polskiemu przez pracowniczkę wykonującą pracę najemną w dwóch krajach członkowskich – w Polsce i w Niemczech. ZUS wstępnie uznał, że w okresie objętym wnioskiem podlegała ona ustawodawstwu niemieckiemu. Następnie, zgodnie z procedurą koordynacyjną, wystosował pismo do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej w sprawie zastosowania niemieckiego ustawodawstwa. Instytucja ta nie udzieliła odpowiedzi, co skutkowało milczącym przyjęciem stanowiska ZUS i nadaniem mu mocy ostatecznej. Jako że zgodnie z unijnym rozporządzeniem w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ubezpieczony może podlegać tylko jednemu ustawodawstwu, ZUS odmówił wydania zaświadczenia A1, uznając, że pracowniczka nie podlega polskiemu ustawodawstwu.