Fundacja rodzinna – chwilowa moda czy rozwiązania na pokolenia

Wprowadzenie dwa lata temu do polskiego systemu prawnego instytucji fundacji rodzinnej spotkało się ze zróżnicowanymi odczuciami. Z jednej strony były duże oczekiwania przez przedsiębiorczość rodzinną, że niespełna pięć lat żmudnego, aczkolwiek konstruktywnego procesu konsultacyjnego, a następnie legislacyjnego, nie pójdzie na marne i w końcu nad Wisłą doczekamy się narzędzia, które nie tylko w teorii, ale przede wszystkim w praktyce pozwoli zarządzić wieloma wyzwaniami, z którymi zmaga się wciąż młody stażem polski biznes rodzinny. Z drugiej strony była obawa przed „nieracjonalnym ustawodawcą”, która funkcjonuje w polskiej rzeczywistości biznesowej, ale również prawnej. Wystarczy przypomnieć sobie, jak pięć lat temu Ministerstwo Finansów dokonało korekty „opodatkowania” spółek komandytowych wybieranych przez dużą część firm rodzinnych jako forma prowadzenie swojej działalności gospodarczej. Argumenty ówczesnych ministrów o „optymalizacji podatkowej i uszczelnieniu systemu podatkowego” nie miały potwierdzenia w faktach, ponieważ biznes rodzinny praktycznie nie korzystał ze struktur międzynarodowych – korzystnych podatkowo. Wspieranie polskiej przedsiębiorczości, a zwłaszcza tej rodzinnej, leży w interesie państwa. Wytwarza ona ponad 50 proc. PKB oraz tworzy ponad 60 proc. ogółu miejsc pracy. Działania obecnej władzy wykonawczej w ramach tzw. pakietu deregulacyjnego i deklaracje samego Prezesa Rady Ministrów powinny napawać optymizmem. Ministerstwo Finansów wysyła jednak sprzeczne sygnały. Pozbawiona logiki i zasadnych argumentów ubiegłoroczna próba „zmiany przepisów w zakresie opodatkowania fundacji rodzinnej, a co więcej, komunikacja w tym zakresie powoduje, że to nie polski biznes rodzinny zmaga się z kompleksami, ale wciąż „aparat władzy” zamiast wspierać, a przynajmniej nie przeszkadzać, próbuje na siłę „usprawniać”. O powodach i propozycjach zmian Ministerstwa Finansów będzie mowa w dalszej części niniejszego artykułu.