Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lipca 2019 r. (0113-KDIPT2-3.4011.294. 2019.1. SJ).

Spółka z o.o. planuje zorganizować trzydniową wycieczkę zagraniczną dla pracowników oraz członków ich rodzin (wyłącznie małżonkowie) sfinansowaną w całości z jej środków obrotowych. Wycieczka będzie miała charakter integracyjny. Uczestnictwo w wycieczce jest fakultatywne. Zaproszenie do wzięcia w niej udziału zostało skierowane do wszystkich pracowników. Koszt organizacji wycieczki integracyjnej obejmuje m.in.: najem autokarów, najem sali na spotkanie integracyjne, koszty noclegów, koszty usług gastronomicznych, koszty przewodników, koszty ubezpieczenia wszystkich uczestników wycieczki oraz koszty związane ze zwiedzaniem obiektów. Spółka będzie znać dokładną liczbę osób biorących udział w wycieczce, jednak z przyczyn technicznych nie będzie miała możliwości określenia dokładnej wysokości wydatków poniesionych na poszczególnych jej uczestników. Brak możliwości przypisania kwoty do uczestnika jest spowodowany niemożnością ustalenia w jakim zakresie dany uczestnik skorzystał z zapewnionych świadczeń.

Czytaj także: Kiedy pracodawca finansujący pracownikom turystyczne wyjazdy powinien naliczyć im przychód

Na tym tle spółka powzięła wątpliwość, czy uczestnictwo w wyjeździe integracyjnym będzie przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń, względem którego będzie – jako płatnik – zobowiązana do pobrania zaliczek na PIT. Sama uważała, że uczestnictwo w wyjeździe integracyjnym nie będzie stanowiło przychodu po stronie pracownika.

Organ przyznał jej rację.

Patrycja Łukasiewicz konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC

Oceniając, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o PIT, należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (K 7/13). Stwierdzono w nim, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

? po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

? po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

? po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W analizowanej sprawie świadczenie jest spełniane za zgodą pracownika, jednak po jego stronie nie występuje realna korzyść podatkowa. Bez elementu realnego przysporzenia w postaci otrzymania korzyści przez pracownika, nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zatem zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Należy się zatem zgodzić się z organem podatkowym, że udział w wycieczce (wyjeździe) integracyjnym, zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom jako ich wymierną korzyść.

Organy podatkowe podkreślają też, że dzięki takim imprezom integracyjnym poprawia się atmosfera w pracy, pracownicy wymieniają się doświadczeniami, nawiązują nowe relacje, dzięki czemu mogą pracować efektywniej i generować dla firmy większe przychody. Pracownicy z własnej inicjatywy nie wybraliby się na proponowaną wycieczkę. W tym przypadku korzyść z organizacji takiej imprezy osiągnie pracodawca, a nie pracownik. Jeśli więc podstawowym celem zakładowego wyjazdu, finansowanego ze środków obrotowych spółki, jest budowanie dobrych relacji wśród pracowników, to nie uzyskają oni przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Wobec tego, opłacenie przez podatnika ze środków obrotowych kosztów wycieczki nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Oznacza to, że na pracodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 tej ustawy.

Podobne stanowisko zaprezentowały organy podatkowe w wielu innych interpretacjach, które po wydaniu przywołanego już orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, ukształtowały jednolitą linię interpretacyjną w tym zakresie.