W przypadku wydawania świadczeń świątecznych osobom niebędącym pracownikami w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy, spółka będąca zleceniodawcą – co do zasady – nie uzyskuje prawa do zaliczenia poniesionych wydatków w koszty uzyskania przychodu. Problem ten należy każdorazowo analizować pod kątem statusu osoby, która uzyskuje dodatkowe świadczenie. Przykładowo w przypadku zleceniobiorców, świadczenie takie nie stanowi formy wynagrodzenia w rozumieniu art. 735 kodeksu cywilnego, jeśli w umowie zlecenia brakuje postanowienia, że zapłata może mieć również formę niepieniężną. Jeżeli taki zapis znajdzie odzwierciedlenie w umowie, to wartość paczki świątecznej będzie można uznać za dodatkowe wynagrodzenie za wykonanie zlecenia. Wówczas świadczenie takie będzie mogło zostać uznane za koszty podatkowe dla spółki.

Zleceniobiorca może również otrzymać świadczenie świąteczne finansowane z ZFŚS, jeśli możliwość taką przewiduje regulamin ZFŚS. Wtedy kosztem podatkowym będzie odpis poczyniony uprzednio na fundusz.

W przeszłości pojawiały się również głosy, że nie można zaliczyć do kosztów podatkowych wydatków przeznaczonych na finansowanie świadczeń np. dla dzieci pracowników. Takie konserwatywne podejście należałoby jednak odrzucić z uwagi na to, że beneficjentem świadczenia nie jest dziecko pracownika, tylko sam pracownik i to po stronie pracownika powstanie ewentualny przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Bezzasadne jest również stanowisko, które neguje związek przyczynowo-skutkowy między świadczeniem na rzecz dziecka pracownika a ewentualnym przychodem spółki. I w tym przypadku należałby się dopatrywać czynnika motywującego pracownika do pracy na rzecz swojego pracodawcy. Z tego powodu należałoby uznać, że pracownik poprzez sam fakt obdarowania jego dziecka jest pośrednio zmotywowany do lepszej pracy. Idąc tym tokiem myślenia, wydatki na prezenty dla dzieci pracowników (które de facto otrzymuje pracownik) można powiązać z osiąganymi przez spółkę przychodami. W opinii praktyków jest to wystarczająca przesłanka do uznania takich wydatków za koszty podatkowe.