Kwoty wypłacone na rzecz podmiotów zagranicznych z tytułu czynności wykonywanych poza Polską na rzecz spółki polskiej podlegają CIT. Dotyczy to także opłat za najem zlokalizowanych tam urządzeń. Tak uznała Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 13 stycznia 2014 r. (IBPBI/2/423-1331/13/JD).

Spółka będąca polskim rezydentem podatkowym nabywa usługi od zagranicznych kontrahentów nieposiadających w Polsce zakładu. Wśród nabywanych przez spółkę usług znajdują się usługi prawne, usługi kontroli jakości, usługi inkasa, usługi wystawiennicze i organizacji targów, usługi informatyczne i internetowe oraz telekomunikacyjne. Część z tych usług objęta jest regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Spółka nie wyklucza, że będzie nabywała inne usługi, np. doradztwa w nowych obszarach czy pośrednictwa w zakupach bądź sprzedaży. Spółka zamierza także wynajmować urządzenia przemysłowe i techniczne. Spółka zwróciła się do organu podatkowego o potwierdzenie swojego stanowiska, zgodnie z którym wynagrodzenie za usługi wykonywane na rzecz spółki poza Polską przez podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi nie podlega CIT. Ponadto w ocenie spółki najem od podmiotów zagranicznych urządzeń przemysłowych i technicznych, używanych za granicą, również nie podlega CIT. W związku z tym zdaniem spółki od wypłat związanych z oboma rodzajami usług nie wystąpi konieczność poboru podatku u źródła oraz wypełnienia związanych z nim obowiązków sprawozdawczych. Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki i stwierdził, że w przypadku podatników posiadających siedzibę lub zarząd za granicą, świadczących na rzecz polskiego rezydenta usługi mieszczące się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które faktycznie wykonywane są poza Polską, bądź też wynajmujących urządzenia zlokalizowane poza Polską, należności z tego tytułu podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Marek ?Sikorski, aplikant adwokacki, konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PwC

W analizowanej interpretacji kluczowe jest rozstrzygnięcie, czy przychód ?z tytułu usług, które faktycznie wykonywane są poza Polską, oraz najmu urządzeń zlokalizowanych poza Polską jest w rozumieniu ustawy ?o CIT osiągany w Polsce. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była natomiast kwalifikacja nabywanych usług do kategorii określonych w art. 21 ust. 1 ustawy ?o CIT.

Przedmiotowa interpretacja wpisuje się w jednolite stanowisko organów podatkowych, zgodnie z którym ?w przypadku świadczeń wykonywanych faktycznie poza Polską przez podmioty zagraniczne na rzecz polskiego podmiotu o tym, czy przychód z wykonania usługi został osiągnięty w Polsce, przesądza to, ?czy jej efekt będzie wykorzystywany przez polski podmiot. Podobne stanowisko zawarte zostało ?w interpretacji Izby Skarbowej ?w Katowicach z 22 listopada 2012 r. (IBPBI/2/423-1063/12/BG) ?i z 5 listopada 2012 r. (IBPBI/2/423-1063/12/BG). ?W omawianej interpretacji organ powołał się na wyroki WSA w Gdańsku z 6 czerwca 2007 r. (I SA/Gd 118/07) oraz NSA z 22 października 2010 r. ?(II FSK 1108/09), w których wyrażony jest taki sam pogląd.

W tym miejscu należy wskazać, ?że orzecznictwo sądów administracyjnych w analogicznych sprawach nie jest jednolite. Wydaje się, że w ostatnim czasie kształtuje się pogląd o braku miejsca osiągnięcia przychodów w Polsce z tytułu świadczenia usług, które faktycznie wykonywane są poza Polską oraz najmu urządzeń zlokalizowanych poza Polską. NSA w wyroku z 4 lipca ?2013 r. (II FSK 2200/11) stwierdził, że „dochód jest osiągnięty na terytorium RP (...), gdy rezultat usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodów następuje u usługodawcy na terytorium Polski. (...) Nie wystarczy zatem, aby łącznik osobowy, a więc że rezultat takiej usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta będzie się odnosił do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca ?i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy)". Podobnie wypowiedziały się WSA we Wrocławiu w wyroku z 21 stycznia 2014 r. (I SA/Wr 1825/13 – orzeczenie nieprawomocne), WSA w Poznaniu ?w wyroku z 25 października 2012 r. ?(I SA/Po 696/12 – orzeczenie nieprawomocne), WSA w Krakowie ?w wyroku z 3 października 2013 r. ?(I SA/Kr 1371/13 – orzeczenie nieprawomocne) oraz NSA w swoich wcześniejszych wyrokach.

Rozbieżności pomiędzy stanowiskami organów podatkowych oraz sądów powodują u podatników i płatników niepewność co do sposobu stosowania prawa. Podmioty zainteresowane złożeniem wniosku o stwierdzenie nadpłaty lub o wydanie interpretacji powinny liczyć się z tym, że pozytywne rozstrzygnięcie może nastąpić dopiero na etapie sądowym.