Optymalizacja: Dokumentowanie transakcji wewnątrz grupy kapitałowej

Warto zwrócić uwagę na wyrok NSA z 27 kwietnia 2012 r. (II FSK 2121/10) dotyczący możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi niematerialne w ramach jednej grupy holdingowej (tzw. opłaty grupowe).

Z dokumentacji przedłożonej przez spółkę wynika, że wszelkie koszty, które można było bezpośrednio przypisać spółce, są fakturowane na nią bezpośrednio, zaś koszty usług, z których korzystają także inne podmioty grupy, są dzielone pomiędzy te podmioty na podstawie opisanego w dokumentacji klucza alokacji.

NSA, uchylając wyrok WSA we Wrocławiu, podkreślił, że sąd powinien w ramach przedstawienia stanu sprawy wskazać, czy z zaskarżonej decyzji wynika co było źródłem przychodu skarżącej spółki w analizowanym roku podatkowym, w jakich okolicznościach przychód ten został uzyskany, jakie koszty uzyskania tego przychodu spółka wykazała i z jakich względów część tych kosztów nie spełniała przedstawionych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT warunków zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Nie wdając się w szczegóły sprawy, warto zauważyć, że NSA za wadliwe uznał stanowisko, z którego wynika, że naruszenie przez spółkę wymogów art. 9a ustawy o CIT samo w sobie może dawać podstawę do zakwestionowania kosztowego charakteru poniesionego wydatku. Sąd podkreślił, że z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika ogólna zasada, w świetle której podatnik jest uprawniony zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, chyba że mieszczą się one w katalogu negatywnym wyszczególnionym w art. 16 ust. 1.

Sąd przyznał rację spółce, że z treści tego przepisu nie wynikają podwyższone obowiązki dokumentacyjne dotyczące wykazania związku z przychodami wydatków ponoszonych przez nich na rzecz innych podmiotów wchodzących w skład tych holdingów. NSA orzekł, że ciężar dowodu, że dana cena czy wydatek odbiega od ceny rynkowej czy wydatku poniesionego na rzecz podmiotu krajowego spoczywa na organach podatkowych, a obowiązek dokumentacyjny nie spowodował przesunięcia ciężaru dowodowego na podatnika.