[b]Tak uznała Izba Skarbowa w Bydgoszczy w interpretacji z 22 czerwca 2010 r. (ITPB1/415-314b/10/WM).[/b]
Podatnik wystąpił z trzyosobowej spółki cywilnej, w której każdy ze wspólników posiadał równe udziały. Obecnie prowadzi działalność gospodarczą indywidualnie. Występując ze spółki, odebrał przypadającą na niego część wartości spółki w formie środków trwałych, które wprowadził do ewidencji środków trwałych działalności prowadzonej jednoosobowo.
Spółka wystawiła na nie podatnikowi faktury VAT dokumentujące ich wartość rynkową. Niektóre z przekazanych mu środków trwałych zostały zamortyzowane w spółce cywilnej w całości, inne nie były jeszcze zamortyzowane.
Podatnik pytał, czy w związku z wystąpieniem ze spółki cywilnej i odebraniem składników majątkowych o wartości netto przewyższającej wartość wniesionego uprzednio do spółki wkładu ciąży na nim obowiązek zapłaty podatku od różnicy tych wartości. Przedstawiając swoje stanowisko, uznał, że nadwyżka nie podlega opodatkowaniu, płacił bowiem podatek od dochodów uzyskiwanych przez spółkę cywilną jako jeden z jej współwłaścicieli.
Izba skarbowa nie zgodziła się z tym. Powołała się na art. 21 ust. 1 pkt 50 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link], zgodnie z którym wkład zwrócony wspólnikowi występującemu ze spółki cywilnej jest wolny od podatku do wysokości, w jakiej został do tej spółki wniesiony. Natomiast przychód z tytułu otrzymanego udziału kapitałowego ponad wartość zwolnioną od opodatkowania należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o PIT.
Ponadto w przekonaniu izby nie wystąpi podwójne opodatkowanie tego samego dochodu, bo dochodzi do niego jedynie w takiej sytuacji, gdy ten sam dochód z tego samego źródła jest opodatkowany dwukrotnie u tego samego podatnika.
[i]Autor jest konsultantem w Zespole Zarządzania Wiedzą PricewaterhouseCoopers[/i]
[ramka][b]Komentuje Michał Maj, starszy konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PricewaterhouseCoopers[/b]
Komentowana interpretacja, niestety, potwierdza dotychczasową niekorzystną dla podatników praktykę organów podatkowych, które stoją na stanowisku, że w razie wystąpienia wspólnika ze spółki osobowej wolna od podatku jest tylko wartość majątku odpowiadająca wartości wniesionego wkładu, natomiast jakakolwiek nadwyżka powinna być opodatkowana.
Organy argumentują swoje stanowisko z jednej strony brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy o PIT, który mówi, że wolne od podatku dochodowego są przychody otrzymane w związku ze zwrotem udziałów w spółdzielni albo wkładów w spółce osobowej do wysokości wniesionych udziałów, a z drugiej twierdzą, że otrzymana ponad wartość wniesionego udziału nadwyżka jest przychodem z praw majątkowych, a nie z tytułu działalności gospodarczej.
Z taką argumentacją nie sposób jednak się zgodzić. Należy bowiem zwrócić uwagę, że nadwyżka, jaką otrzymuje wspólnik w związku z wystąpieniem ze spółki osobowej, jest wynikiem wypracowanego wcześniej przez spółkę zysku, który z uwagi na to, że spółka osobowa nie jest podatnikiem, podlegał już sukcesywnie opodatkowaniu u samych wspólników (wydaje się, że organy podatkowe interpretując powołaną wyżej regulację, zapominają o tym fakcie).
Zatem wystąpienie wspólnika ze spółki osobowej nie powoduje przysporzenia po jego stronie, otrzymuje on bowiem to, co wcześniej już wypracował i opodatkował. Próba więc opodatkowania nadwyżki prowadzi w praktyce do podwójnego opodatkowania.
Tej konkluzji nie zmienia również twierdzenie, że otrzymywana nadwyżka stanowi przychód z praw majątkowych, a nie z działalności gospodarczej (zdaniem organów podatkowych nie można mówić o podwójnym opodatkowaniu, jeśli podatnicy otrzymują przychód z dwóch różnych źródeł). Nadal bowiem w praktyce dochodzi do dwukrotnego opodatkowania tego samego dochodu, co jest naruszeniem podstawowych zasad systemu podatkowego.
Stanowisko o braku opodatkowania nadwyżki majątku ponad wartość wniesionego wkładu w razie wystąpienia ze spółki osobowej znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych [b](tak np. NSA w wyroku z 7 października 2004 r., FSK 594/04, WSA w Łodzi w wyroku z 8 grudnia 2009 r., I SA/Łd 642/09)[/b].[/ramka]