[b]Tak wynika z wyroku WSA w Łodzi z 24 lutego 2009 r., I SA/Łd 1254/08[/b]

[srodtytul]Jaki był problem[/srodtytul]

Naczelnik urzędu skarbowego nałożył na podatniczkę karę porządkową w związku z niestawieniem się na wezwanie w urzędzie. Podatniczka odwołała się. Izba skarbowa nie uwzględniła jednak jej odwołania. Stwierdziła, że kara porządkowa miała na celu zdyscyplinowanie podatniczki. Sprawa trafiła do WSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd zauważył, że naczelnik urzędu skarbowego może wezwać stronę lub inne osoby do złożenia wyjaśnień, zeznań lub dokonania określonej czynności osobiście, przez pełnomocnika lub na piśmie, jeżeli jest to niezbędne dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy. Przepis ten ogranicza możliwość wzywania osób do sytuacji, w której jest to niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy. Podstawowe znaczenie ma zatem ustalenie zakresu tego pojęcia.

Należy przyjąć, że chodzi tu o stosunkowo nieliczne sytuacje, w których rozstrzygnięcie sprawy musi się odbyć przy osobistym udziale określonej osoby. [b]Możliwość korzystania przez organ z instytucji wezwania dotyczy wyłącznie tych sytuacji, gdy w inny sposób nie uda się dokonać wyjaśnienia stanu faktycznego i gdy pozostaną niewyjaśnione elementy niezbędne do podjęcia prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.[/b]

Sąd stwierdził, że głównym celem wezwania było żądanie przedłożenia organowi określonych dokumentów. [b]Czynność taka (złożenie faktur sprzedaży) nie wymaga osobistego działania strony.[/b] Z pisma organu nie wynika bowiem, aby skarżąca została wezwana do osobistego stawiennictwa w celu złożenia wyjaśnień lub zeznań. [b]Nie jest zrozumiałe zatem, dlaczego organ zobowiązał stronę do osobistego złożenia dokumentów w ściśle określonym terminie i dlaczego ten właśnie sposób doręczenia dokumentów został uznany za niezbędny dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy.[/b]

WSA orzekł, że ponieważ niewykonanie wezwania do złożenia dokumentów nie mieści się w katalogu czynów zagrożonych karami porządkowymi, określonym w art. 262 § 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=413CD1A21BAA1D93C3EF0DF213BB3C51?id=176376&tresc=1&wid=307501#R.5.14.]ordynacji podatkowej[/link], wezwanie zaś strony do osobistego stawiennictwa wyłącznie w celu ich dostarczenia nie może być uznane za niezbędne dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy, zastosowaną karę należy ocenić jako naruszającą ten przepis.

Zgodnie z art. 262 § 1 ordynacji podatkowej strona, która mimo prawidłowego wezwania organu podatkowego:

- nie stawi się osobiście bez uzasadnionej przyczyny, mimo że była do tego zobowiązana;

- bezzasadnie odmówi złożenia wyjaśnień, zeznań, okazania przedmiotu oględzin lub udziału w innej czynności;

- bez zezwolenia tego organu opuści miejsce przeprowadzenia czynności przed jej zakończeniem może być ukarana karą porządkową do 2500 zł.

W tym jednak wypadku przepisu tego nie można zastosować.