Tak orzekł WSA we Wrocławiu 6 grudnia 2007 r. (I SA/Wr 1435/07).
Sprawa dotyczyła podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r. WSA rozpatrywał ją kolejny raz. Podatnik stwierdził, że w doręczonej mu decyzji wymiarowej błędnie nie zaliczono podatku od czynności cywilnoprawnych do kosztów podatkowych. Jego zdaniem okoliczność ta stanowi podstawę do wznowienia postępowania. Podatnik powołał się przy tym na treść art. 254 ordynacji podatkowej (op), zgodnie z którym decyzja ostateczna, ustalająca lub określająca wysokość zobowiązania podatkowego na dany okres, może być zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli po jej doręczeniu nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na ustalenie lub określenie wysokości zobowiązania, a skutki wystąpienia tych okoliczności zostały uregulowane w przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania decyzji.
Dyrektor izby skarbowej odmówił jednak zmiany decyzji ze względu na brak przesłanek do zastosowania art. 254 op. Stwierdził, że wspomniany przepis dotyczy wyłącznie sytuacji, w której zmiana okoliczności faktycznych nastąpiła po doręczeniu decyzji. A w rozpatrywanej sprawie tak nie było.
Innego zdania był WSA. Stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Wyrok WSA uchylił jednak NSA. Jego zdaniem jako właściwy tryb postępowania należy przyjąć ten wyraźnie zawnioskowany przez stronę. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy WSA podzielił stanowisko organów podatkowych, zgodnie z którym nie mogą one dowolnie kształtować żądania strony. Skoro podatnik zażądał zmiany decyzji zgodnie z art. 254 op, to nie można odmówić wszczęcia postępowania, ale należy poruszać się w obrębie wspomnianego przepisu. Oznacza to, że rozstrzygnięcie o odmowie zmiany decyzji jest prawidłowe.
Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Monika Albecka, konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte
W omawianym wyroku WSA orzekł, że organy podatkowe nie mogą dowolnie kształtować żądania strony, a ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisów pozwalających na zmianę decyzji ostatecznej wskutek zmiany okoliczności faktycznych. W konsekwencji sąd odrzucił możliwość zastosowania art. 254 op.
Jeśli podatnik żąda od władz podatkowych podjęcia określonych czynności (np. zmiany decyzji ostatecznej), to organy podatkowe są bezsprzecznie związane przy rozpoznawaniu sprawy trybem zawnioskowanym przez stronę skarżącą (w tym wypadku na podstawie art. 254 op).
Ordynacja podatkowa, co do zasady, pozwala na zmianę decyzji ostatecznej, ustalającej lub określającej wysokość zobowiązania, ale wyłącznie w ściśle określonych okolicznościach. Zgodnie z przepisami decyzja ostateczna, ustalająca lub określająca wysokość zobowiązania na dany okres, może zostać zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli po doręczeniu decyzji nastąpi zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na jego wysokość, a w przepisach prawa materialnego została taka możliwość przewidziana.
Ustawodawca uzależnił możliwość zastosowania tego szczególnego trybu zmiany decyzji ostatecznej dotyczącej wysokości zobowiązania podatkowego od zmiany okoliczności faktycznych i istnienia przepisów szczegółowych prawa podatkowego określających okoliczności faktyczne, od których uzależnione jest ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego.
Natomiast przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują możliwości zmiany decyzji ostatecznej na skutek zmiany okoliczności faktycznych.
Sąd słusznie zatem wskazał, że nie ma możliwości zmiany decyzji ostatecznej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych na skutek zmiany okoliczności faktycznych na podstawie art. 254 op i orzekł o odmowie zmiany decyzji.
