Przedsiębiorca (podatnik VAT czynny) zamierza sprzedać niezabudowaną działkę gruntu, dla której burmistrz miasta X wydał w sierpniu 2016 r. decyzję o warunkach zabudowy (ustalając warunki zabudowy na zamierzenie inwestycyjne pod nazwą: „budynek handlowo-usługowy"). Działka ta została nabyta w 2016 r. do majątku osobistego, bez prawa do odliczenia VAT, ale następnie przedsiębiorca zmienił zdanie i wprowadził ją do majątku firmy w maju 2016 r. Czy do sprzedaży tego gruntu przedsiębiorca powinien zastosować podstawową 23-proc. stawkę VAT? – pyta czytelnik.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Do planowanej transakcji nie będzie więc miało zastosowania to zwolnienie, gdyż z okoliczności sprawy nie wynika, aby przedsiębiorca wykorzystywał ten grunt wyłącznie do czynności zwolnionych.

Z kolei, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zwolnienie to przysługuje zatem względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (zob. art. 2 pkt 33 ustawy o VAT).

W analizowanej sprawie, dla przedmiotowej niezabudowanej nieruchomości, decyzją z sierpnia 2016 r. burmistrz miasta X wydał decyzję o warunkach zabudowy (ustalając warunki zabudowy na zamierzenie inwestycyjne pod nazwą: „budynek handlowo-usługowy"). Należy zatem uznać, że dojdzie do dostawy gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym do dostawy tej nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W konsekwencji, dostawa przedmiotowego gruntu, stanowiącego teren budowlany, planowana przez przedsiębiorcę będzie podlegać opodatkowaniu VAT według stawki w wysokości 23 proc.

Zaprezentowane stanowisko podzielają organy podatkowe (por. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 września 2017 r., 0111-KDIB3-1.4012.380. 2017. 2. WN).

Autor jest doradcą podatkowym

podstawa prawna: art. 2 pkt 33 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 i 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1221 ze zm.)

podstawa prawna: art. 4 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1073)

O przeznaczeniu nieruchomości decydują akty prawa miejscowego

Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi zatem do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Jest to miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku – w zależności od rodzaju inwestycji - będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

Jak wynika z wyroku TSWE z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 (Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen) „teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.