Prawidłowe ujęcie w księgach rachunkowych zdarzenia gospodarczego wymaga każdorazowo od jednostki gospodarczej dokładnej analizy. Wydatki poczynione przez jednostkę gospodarczą na dobra rzeczowe, które mogą zostać uznane za środki trwałe, wymagają szczególnego sprawdzenia. Ustawa o rachunkowości (dalej: uor) podaje jedynie dwie definicje. Pierwsza, zawarta w art. 3 ust. 1 pkt 12 uor, jest ogólna i dotyczy aktywów, które definiowane są jako kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Druga (art. 3 ust. 1 pkt 15 uor) mówi o środkach trwałych jako rzeczowych aktywach trwałych i zrównanych z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletnych, zdatnych do użytku i przeznaczonych na potrzeby jednostki. Wyliczone są tu w szczególności: