Pracownicy czasowo oddelegowani do pracy za granicę zazwyczaj otrzymują szeroki pakiet świadczeń pieniężnych i rzeczowych, daleko wykraczający poza krajowe warunki wynagradzania. Pomimo szerokiej definicji przychodów ze stosunku pracy, nie zawsze świadczenia te będą jednak podlegały opodatkowaniu.
Dylemat co do traktowania poszczególnych świadczeń jako przychodów ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o PIT dotyczy przede wszystkim tych przypadków, w których pracodawca zobowiązany jest do kontynuacji poboru zaliczek w Polsce. Typowym przykładem są oddelegowania krótkoterminowe (do sześciu miesięcy), w zakresie których umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zasadniczo przewidują opodatkowanie dochodów za pracę zagraniczną wyłącznie w państwie rezydencji pracownika. Natomiast w przypadku, gdy wynagrodzenie za pracę za granicą podlega lub będzie podlegało opodatkowaniu poza terytorium Polski, pracodawca wstrzymuje pobór zaliczek. Niemniej, brak obowiązku poboru zaliczki od wynagrodzeń i od świadczeń zapewnianym pracownikom oddelegowanym, nie zwalnia pracodawcy od obowiązku prawidłowego określenia wysokości dochodów za czas oddelegowania i odpowiedniego wykazania ich w informacji rocznej PIT-11 przekazywanej pracownikowi.