Marek Piotrowski
Jedną z form sezonowej aktywności gospodarczej w miejscach letniego wypoczynku jest zorganizowanie i wynajmowanie miejsc przeznaczonych na postawienie namiotów, przyczep kempingowych i samochodów typu kamper. Obok profesjonalnych całorocznych kempingów część pól namiotowych jest organizowana przez mieszkańców letnich kurortów, którzy prowadzą taką działalność wyłącznie w okresie letniego szczytu sezonowego. Tacy sezonowi przedsiębiorcy najczęściej zdają sobie sprawę z konieczności zapłaty podatku dochodowego i VAT, ale niejednokrotnie zapominają o podatku od nieruchomości.
Zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych podatkowi od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części, a także budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Użytki rolne nie podlegają natomiast opodatkowaniu tym podatkiem, ale z wyjątkiem tych, które zostały zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. A zatem zajęcie użytków rolnych, co do zasady opodatkowanych podatkiem rolnym, na potrzeby działalności gospodarczej w postaci zorganizowanego kempingu czy pola namiotowego, oznacza konieczność ich opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Skutek ten jest tym bardziej dotkliwy, że do gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej stosowane są najwyższe stawki tego podatku, które w roku 2016 nie mogą przekroczyć odpowiednio 0,89 zł/m2 gruntu i 22,86 zł/m2 powierzchni użytkowej budynku.
Nie oznacza to jednak, że osoba fizyczna, która decyduje się na prowadzenie kempingu tylko przez dwa miesiące w roku, będzie musiała zapłacić podatek od zajętych na ten cel gruntów według takiej stawki za cały rok. Chociaż ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje zasadę rocznego ustalania wartości podatku od nieruchomości (w drodze decyzji ustalającej osobom fizycznym wymiar tego podatku), to jednak określa także skutki zaistnienia w ciągu roku zmiany stanu faktycznego mającego wpływ na wartość tego podatku. Jeżeli bowiem w ciągu roku podatkowego zaistnieje zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania (np. zmiana sposobu wykorzystania obiektu), to podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło to zdarzenie.
Przepisy te nakładają na osoby fizyczne (m.in. właścicieli gruntów lub budynków) obowiązek składania informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych ustalając jednocześnie, że jeżeli w ciągu roku wystąpią okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego bądź też zaistnieje zdarzenie mające wpływ na wysokość podatku, to podatnik musi poinformować o tym organ podatkowy w terminie 14 dni, licząc od dnia zaistnienia takiego zdarzenia. Także zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej po sezonie oznacza obowiązek złożenia takiej informacji, co wpłynie w konsekwencji na wydanie decyzji zmieniającej zobowiązanie podatkowe i obniżenie wartości podatku od nieruchomości.
Nie każda sezonowa aktywność mieszkańca kurortu wpływa przy tym na konieczność opłacania podatku od nieruchomości według wyższej stawki. Za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie jest bowiem uznawany wynajem turystom pokoi gościnnych w budynkach mieszkalnych znajdujących się na obszarach wiejskich przez osoby ze stałym miejscem pobytu w gminie położonej na tym terenie, jeżeli liczba pokoi przeznaczonych do wynajęcia nie przekracza pięciu. W przypadku dochowania ww. warunków, pomimo wynajmu pokoi turystom, nie zmieni się wysokość podatku od nieruchomości. Pozostaje on na poziomie wartości właściwych dla podatku naliczonego od budynków mieszkalnych.
Autor jest doradcą podatkowym
