Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w czterech sprawach dotyczących podatku u źródła od wypłat dokonywanych do Czech.
Kanwą sporu były wnioski interpretacyjne z maja 2019 r. złożone osobno przez cztery powiązane spółki z branży doradczej. Wszystkie sprowadzały się do obowiązków płatnika podatku u źródła przy wypłacie na rzecz nierezydenta z Czech.
Czytaj więcej:
Podatniczki uważały, że w przypadku zakwalifikowania jej jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego zarówno dla nieprzekraczających, jak i przekraczających 2 mln zł będą uprawnione do niepobrania podatku u źródła, bez konieczności dalszej szczegółowej weryfikacji.
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargi spółek, ale nie we wszystkim się z nimi zgodził. Uznał co prawda, że płatnik przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie był zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek z art. 28b ust. 4 pkt 4–6 ustawy o CIT. Jednak mogło to dotyczyć tylko wypłat nieprzekraczających 2 mln zł w trakcie roku podatkowego.
Dla spornych należności przekraczających ten limit WSA stwierdził, że skarżące będą zobowiązane do weryfikowania statusu kontrahenta-nierezydenta. W konsekwencji sąd zgodził się z fiskusem, że płatnik, który przy wypłatach powyżej 2 mln zł nie chce dokonywać poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, musi przeprowadzić pełną weryfikację zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT.
NSA utrzymał w mocy te rozstrzygnięcia, ale dokonał istotnej korekty stanowiska w zakresie wypłat powyżej 2 mln zł, bo jego zdaniem argumentacja sądu pierwszej instancji w tym zakresie nie była prawidłowa.
NSA zwrócił uwagę na specyficzny kontekst sprawy, tj. na kolejne rozporządzenia ministra finansów, którymi konsekwentnie wyłączano lub ograniczano stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. To spowodowało, że ta regulacja, która dotyczyła poboru podatku u źródła przez płatników od wypłat powyżej 2 mln zł – w pewnym uproszczeniu – weszła w życie, ale nie zaczęła obowiązywać. Od 1 stycznia 2022 r. zmieniło się bowiem brzmienie ustawy, która obecnie mówi wyraźnie, że artykuł 26 ust. 2e ustawy o CIT ma zastosowanie tylko do niektórych ściśle określonych wypłat.
A to, jak tłumaczyła sędzia sprawozdawca Agnieszka Olesińska, oznacza, że takie należności, jak sporne, w ogóle nie podlegają opodatkowaniu od 1 stycznia 2022 r. W konsekwencji zdaniem NSA nigdy w stosunku do takich wypłat, jakich dotyczyły wnioski o interpretację, nie mógł znaleźć zastosowania ani art. 26 ust. 2e ani ust. 7a ustawy o CIT. Składanie jakichkolwiek oświadczeń byłoby bezprzedmiotowe, bo kwestionowane regulacje stanowiły konglomerat.
Wyroki są prawomocne.
Sygnatury akt: II FSK 2701/20, II FSK 2755–2756/20 i II FSK 2771/20.
