Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 13 listopada 2013 r. (I SA/Gl 322/13).

Spółka jest beneficjentem Funduszu Spójności, w ramach którego budowała kanalizację sanitarną. Część dofinansowania została zatrzymana do czasu przyjęcia raportu końcowego przez KE. Wybudowane obiekty zostały przyjęte na stan majątku. Środki trwałe były amortyzowane, a amortyzacja była rozliczana podatkowo z uwzględnieniem udziału dotacji. Po rozliczeniu inwestycji nastąpił zwrot zatrzymanej kwoty dotacji. Spółka zwróciła się do organu podatkowego ?z pytaniem, czy rozliczać amortyzację ?z uwzględnieniem reszty dotacji bez korygowania okresów poprzednich.

Zdaniem spółki, w momencie otrzymania pozostałej kwoty powinna dokonać korekty udziału dofinansowania w amortyzacji od miesiąca otrzymania dotacji. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy ?o CIT nie stanowią kosztów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych w części, która odpowiada wydatkom zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Spółka argumentowała, że w momencie podpisania umowy o dofinansowanie dotacja do niej nie wpłynęła, ze względu na zatrzymanie jej części.

Fiskus nie zgodził się ze spółką. Stwierdził, że korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych należy dokonać poczynając od okresu rozliczeniowego, w którym te koszty zostały zawyżone, a nie począwszy od miesiąca otrzymania środków z dofinansowania. Dodał, że otrzymanie dofinansowania nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie wpływa na jego wysokość. Spółka wniosła skargę do WSA.

Sąd uchylił interpretację, wskazując, że art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT należy interpretować w ten sposób, że korektę należy dokonać po otrzymaniu środków. Nie można mówić tu o korekcie wstecz. W przeciwnym razie doszłoby do powstania zaległości podatkowych i odsetek, tak jakby koszty uzyskania przychodu były w poszczególnych okresach ustalane nieprawidłowo.

—Marcin Sablik, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentarz eksperta

Dagmara ?Olczak, konsultantka w Deloitte Doradztwo Podatkowe ?sp. z o.o. ?(biuro we Wrocławiu)

Kwestią sporną w analizowanej sprawie był moment dokonania korekty rozpoznanych kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych ?od wartości początkowej środka trwałego, ?na wytworzenie którego podatnik uzyskał dotację. Przy czym w analizowanej sprawie dotacja przyjęła formę zwrotu części poniesionych przed podatnika wydatków, zaś wypłata ostatniej transzy oraz jej wysokość była uzależniona od zatwierdzenia przez KE raportu końcowego.

Moment dokonania korekty rozpoznanych odpisów amortyzacyjnych w związku ?z uzyskaniem zwrotu wydatków poniesionych na nabycie bądź wytworzenie środka trwałego nie został uregulowany na gruncie ustawy o CIT. Dla celów jego określenia pomocna jest jednak analiza będącego podstawą dokonania takiej korekty art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT. Zgodnie ?z tym przepisem „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (...) od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie ?we własnym zakresie tych środków (...) zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie".

Stanowisko zaprezentowane przez sąd, ?że korekta powinna być dokonywana ?w miesiącu, w którym otrzymano zwrot poniesionych wydatków, poprzez jednorazowe obniżenie kosztów uzyskania przychodów, zasługuje na aprobatę. Wykładnia literalna art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że obowiązek korekty powstaje dopiero po uzyskaniu przez podatnika zwrotu wydatków. Z poglądem tym koresponduje również treść art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, który stanowi, że dokonywane przez podatnika odpisy amortyzacyjne, ustalone zgodnie z relewantnymi przepisami ustawy o CIT, zawsze stanowią koszty uzyskania przychodów, jeżeli nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 16 ust. 1. ?Tym samym, dopóki nie wystąpi okoliczność uzasadniająca korektę odpisów amortyzacyjnych, podatnik ma prawo uwzględniać je ?w kosztach uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Przyjęcie za prawidłowe odmiennego stanowiska, na co zwrócił uwagę również sąd, prowadziłoby do powstania po stronie podatnika zaległości podatkowej, pomimo tego, że na moment dokonywania rozliczeń podatkowych, tj. każdorazowego uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, podatnik postępował zgodnie z przepisami ustawy ?o CIT.

Komentowany wyrok potwierdza ugruntowaną już w tym zakresie linię orzeczniczą, prezentowaną między innymi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny ?w Bydgoszczy (wyrok z 1 marca 2011 r., ?I SA/Bd 968/10) czy też Wojewódzki ?Sąd Administracyjny w Poznaniu (wyrok ?z 3 października 2012 r., I SA/Po 702/12). Pozostaje mieć nadzieję, że pogląd ten zostanie zaakceptowany również przez Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu skarg kasacyjnych wniesionych przez organy podatkowe od wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych i wpłynie na zmianę niekorzystnego dla podatników stanowiska, prezentowanego obecnie przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych.