Może być ono zarówno niższe, jak i wyższe od tych kosztów. Decydujące są ustalenia pomiędzy stronami transakcji.
Mimo jednoznacznych postanowień znowelizowanej ustawy o VAT określających podstawę opodatkowania przy refakturowaniu organy podatkowe w dalszym ciągu prezentują stanowisko, że wystawienie refaktury dopuszczalne jest w sytuacji, kiedy odsprzedaży dokonuje się po cenie zakupu, a więc bez marży doliczonej przez odsprzedającego. Potwierdzają to wydane interpretacje podatkowe [b](dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 5 marca 2009 r., ITPP1/443-1103/08/MS, oraz dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 stycznia 2009 r., IPPP2-443-1875/08-2/BM).[/b]
Trudno jednak znaleźć argumenty potwierdzające słuszność takiego poglądu.
[srodtytul]Po zmianie przepisów[/srodtytul]
1 grudnia 2008 r. do ustawy o VAT wprowadzono przepis, że podstawę opodatkowania dla odsprzedawanych usług stanowi kwota należna z tytułu ich świadczenia pomniejszona o kwotę podatku (por. art. 30 ust. 3). Kwota należna to nic innego jak wartość wynagrodzenia, którą usługobiorca zobowiązał się zapłacić podatnikowi za nabytą na jego rzecz usługę. Przywołany przepis abstrahuje zatem od kosztów poniesionych w tym celu przez podatnika.
Do kosztów odsprzedawanej usługi może tym samym zostać doliczona marża, podobnie jak dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia poniżej tych kosztów, a więc ze stratą dla podatnika. Organy podatkowe nie mogą ingerować w te ustalenia. Wyjątkiem może być sytuacja, gdy istnieją powiązania pomiędzy stronami transakcji, określone w ustawie o VAT, które mają wpływ na wysokość wynagrodzenia.
[srodtytul]Co należy ustalić [/srodtytul]
Kształtowanie przez strony wartości wynagrodzenia odsprzedawanej usługi zasadniczo według ich swobodnego uznania odpowiada regulacjom wspólnotowym, że podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą usługodawca otrzyma w zamian za świadczenie usług od nabywcy (por. art. 73 dyrektywy 112). Nie ma więc żadnej różnicy pomiędzy sytuacją, gdy podatnik sam wykonuje usługę i gdy nabywa ją w celu odsprzedaży.
W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że sam otrzymał i następnie wykonał te usługi. Skoro przedmiotem opodatkowania są nie tylko usługi wykonywane faktycznie, bezpośrednio przez podatnika, ale też nabyte przez niego na rzecz innego podmiotu, to przy ich odsprzedaży podatnik również musi ustalić miejsce świadczenia (opodatkowania), właściwą stawkę, a także podstawę opodatkowania.
[srodtytul]Obowiązek podatnika[/srodtytul]
W tym kontekście wymaga podkreślenia, że refaktura to przecież zwykła faktura VAT dokumentująca czynność opodatkowaną tym podatkiem, a nie wyłącznie dokument kosztowy. Wystawienie refaktury jest zatem nie tylko sposobem przeniesienia kosztów na usługobiorcę, ale także obowiązkiem podatnika wynikającym z odsprzedaży usługi podlegającej regulacjom ustawy o VAT. Uzależnienie zatem możliwości sporządzenia refaktury od określenia w niej wynagrodzenia w wysokości kosztów poniesionych na jej nabycie jest w istocie próbą kształtowania w sposób nieuprawniony przedmiotu opodatkowania VAT.
[ramka][b]Uwaga [/b]
Możliwość ustalenia podstawy opodatkowania w oderwaniu od kosztów nabycia usługi dotyczy także spraw sprzed nowelizacji. Dodanie art. 30 ust. 3 do ustawy o VAT nie oznacza zatem, że przed 1 grudnia 2008 r. dopuszczalne było wystawienie refaktury jedynie po kosztach nabycia usługi. Zmiana taka ma bowiem charakter porządkujący i powinna się przyczynić do skorygowania niewłaściwej praktyki.[/ramka]
[i]Autor jest doradcą podatkowym w Kancelarii Ożóg i Wspólnicy[/i]
