W środę Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną podatnika, który spierał się z fiskusem o prawo do zwolnienia podmiotowego w VAT.
Chodzi o przywilej związany z nieprzekroczeniem limitu sprzedaży z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których jej wartość nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym 200 tys. zł. W spornej sprawie limit wynosił 150 tys. zł. Nie on jednak okazał się osią sporu.
We wniosku o interpretację mężczyzna wyjaśnił, że jest współwłaścicielem położonego w Polsce budynku z mieszkaniami i lokalami użytkowymi, które udostępnia w tzw. najmie prywatnym. Tłumaczył, że w żadnym roku podatkowym kwoty otrzymywane z najmu lokali nie przekroczyły limitu zwolnienia podmiotowego w VAT. Na stałe mieszka w Niemczech, gdzie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Uzyskuje jedynie przychody z wynajmu nieruchomości w Polsce. Zapytał, czy w opisanej sytuacji, dopóki nie przekroczy limitu, ma prawo do zwolnienia z VAT.
Fiskus odpowiedział, że nie. Problemem okazało się miejsce zamieszkania. Urzędnicy wskazali na art. 113 ust. 13 ustawy o VAT. Wyłącza on ze zwolnienia podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. Wnioskodawca jako osoba fizyczna, która nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski, nie ma też siedziby w kraju. Ponieważ mieszka za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu w Polsce, musi od każdego obrotu odprowadzić VAT.
Podatnik się z tym nie zgadzał. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przekonywał, że wyłączenie nie odnosi się do zamieszkania osoby fizycznej, a więc go nie dotyczy.
Ta argumentacja nie przekonała ani WSA, ani sądu kasacyjnego. NSA przyznał, że pojęcie siedziby działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane, ale przy jego interpretacji nie można pomijać kontekstu unijnego. Krajowa regulacja jest implementacją art. 283 ust. 1 lit. c dyrektywy 112, co do którego wypowiadał się już Trybunał Sprawiedliwości UE (C-97/09). I choć sprawa dotyczyła regulacji niemieckich i austriackich, to stan faktyczny był podobny do sprawy skarżącego. W ocenie NSA w spornej kwestii nie można było abstrahować od regulacji unijnej i jej celu, którym było wspieranie małych podatników prowadzących działalność na terytorium danego kraju.
Ponadto, jak tłumaczyła sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek, przyjęcie, że wyłączenie ze zwolnienia nie dotyczy osób fizycznych, naruszałoby zasady powszechności i równości opodatkowania. NSA zgodził się, że dla osób fizycznych siedziba to miejsce zamieszkania. Wyrok jest prawomocny.
sygnatura akt: I FSK 751/16
