Każdy towar niebezpieczny musi być przede wszystkim właściwie zapakowany. Przepisy ADR (The European Agreement Concerning the International Carriage of Dangerous Goods by Road) instruują, jak powinny być opakowane poszczególne materiały (umowa rozróżnia 13 klas towarów niebezpiecznych).
Jest tam podany ich opis, wielkość oraz dopuszczalne ilości towarów w opakowaniach zbiorczych. Są też ogólne wymagania dotyczące opakowań wszystkich towarów niebezpiecznych. Przepisy określają też dokładnie, jakie towary można przewozić tym samym pojazdem, a jakie trzeba wieźć oddzielnie, które można ustawić koło siebie, a które trzeba rozdzielić innymi ładunkami.
Z ustawy z 28 października 2002 o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (DzU nr 199, poz. 1671 ze zm.) wyraźnie wynika, że nie wolno wozić takich towarów motocyklami a tym bardziej jednośladami z przyczepą.
Jednym z najważniejszych dokumentów, które musi mieć kierowca ze sobą w trasie, jest pisemna instrukcja dotycząca przewożonych materiałów. Jej zalecenia określają zasady ratowania życia i akcji ratowniczej bezpośrednio po wypadku lub awarii.
Jednakowy dla wszystkich kierowców przewożących towary niebezpieczne wzór można ściągnąć z Internetu, jest on w umowie europejskiej ADR na lata 2009 – 2011. Taka informacja musi znaleźć się w szoferce i to w wersji kolorowej oraz w języku bądź językach zrozumiałych dla załogi pojazdu.
Za sprawność wyposażenia i za dostarczenie instrukcji odpowiada przewoźnik.
Przypominamy też, że zarówno przewoźnicy, jak i firmy nadające muszą zatrudniać (niekoniecznie etatowo) doradcę do spraw bezpieczeństwa transportu drogowego towarów niebezpiecznych.
W razie wątpliwości (jest np. dopuszczalne w szczególnych sytuacjach modyfikowanie instrukcji) trzeba pytać właśnie doradcę. Niewyznaczenie takiej osoby skutkować może karą 5 tys. zł. Zadania i kompetencje doradcy określa umowa ADR oraz ustawa o transporcie drogowym towarów niebezpiecznych.
Również kierowcy wożący tzw. ADR-owskie towary muszą mieć odpowiednie kwalifikacje i ukończyć kurs dokształcający. Dolna granica wieku to 21 lat.
Z nowymi rysunkami
W całej UE obowiązuje zharmonizowany system klasyfikacji i etykietowania substancji chemicznych (GHS). Obowiązuje on od 20 stycznia 2009. Obowiązkowo substancje chemiczne muszą być znakowane i klasyfikowane według tego systemu od 1 grudnia 2010, a mieszaniny od 1 czerwca 2015. Niektóre z tych wymogów są zbliżone do wcześniejszych przepisów, inne się od nich różnią.
Przedsiębiorcy, którzy tylko okazjonalnie mają kontakt z produktami niebezpiecznymi, muszą się przede wszystkim przyzwyczaić do nowych oznaczeń graficznych. Pojawiły się m.in. piktogramy, choćby przy preparatach stwarzających zagrożenie zdrowia, np. gdy preparat ma działanie rakotwórcze albo zagraża zdrowiu przy wdychaniu. Jednolite znaki mają docelowo obowiązywać nie tylko w UE, ale na całym świecie.
Tylko z doradcą
Wszyscy, którzy wykonują drogowe przewozy towarów niebezpiecznych lub związany z tym załadunek lub rozładunek, muszą prowadzić nadzór nad tymi czynnościami. W tym celu wyznaczają, na swój koszt, doradcę do spraw bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych.
Do obowiązków doradcy należy m.in. sporządzanie rocznego sprawozdania o przewozie towarów niebezpiecznych oraz czynnościach z tym związanych. Przedsiębiorca (niebędący równocześnie doradcą) nie może samodzielnie wypełnić takiego sprawozdania.
Uwaga!
Te firmy, które przewożą, załadowują bądź rozładowują towary niebezpieczne w takich ilościach, dla których umowa ADR nie wymaga odpowiedniego oznakowania pojazdu, nie muszą zatrudniać doradcy ani przesyłać sprawozdań.
PRZEWÓZ TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH
Samochód dobrze wyposażony
Są elementy wyposażenia niezbędne w każdym aucie.
Należą do nich:
Niektóre przedmioty wchodzące w zakres wyposażenia są niezbędne tylko przy przewozach wybranych rodzajów towarów. Należą do nich:
Takie wyposażenie najprościej kupić w komplecie.
Znajduje się w sprzedaży jako homologowany zestaw ADR.
Czytaj też:
Zobacz:
» Firma » Transport w firmie » Transport drogowy
»
»
