Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z 23 października 2007 r. (III CZP 91/07).
Wątpliwość prawna wyjaśniona w tej uchwale powstała na tle art. 236 ust. 2 zdanie drugie w związku z art. 236 ust. 3 ustawy z 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze. Artykuł 236 ust. 2 daje wierzycielowi prawo do zgłoszenia wierzytelności (należności), także gdy jego wierzytelność była zabezpieczona rzeczowo, np. hipoteką, zastawem, z tym że jeśli wierzyciel nie zgłosi tych wierzytelności, mają być one umieszczone na tej liście z urzędu. Natomiast ust. 3 nakazuje stosować ust. 2 art. 236 odpowiednio m.in. do wierzytelności zabezpieczonych w taki sposób, jeżeli upadły nie jest dłużnikiem osobistym, a wierzyciel chce w postępowaniu upadłościowym dochodzić swoich roszczeń z przedmiotu zabezpieczenia, tj. z nieruchomości, rzeczy obciążonej zastawem itd. Również art. 240 pkt 6 mógłby sugerować, że także takie wierzytelności muszą być zgłoszone syndykowi, bo inaczej zostaną pominięte. W przepisie tym wskazuje się, jakie dane należy podać w zgłoszeniu wierzytelności. W pkt 6 zapisano, że podać należy „w razie zgłoszenia wierzytelności, w stosunku do których upadły nie jest dłużnikiem osobistym, przedmiot zabezpieczenia, z którego wierzytelność podlega zaspokojeniu”.
SN we wskazanej uchwale uznał, że syndyk musi umieścić na liście wierzytelności należność wierzyciela niebędącego wierzycielem osobistym także wtedy, gdy wierzyciel ten nie dokonał w postępowaniu upadłościowym zgłoszenia swej należności. Wierzyciel przestaje być wierzycielem osobistym, jeśli należność, której spłata jest zabezpieczona hipoteką, się przedawniła. Oznacza to, że może ściągnąć swą należność wyłącznie z nieruchomości obciążonej tą hipoteką. Inny majątek dłużnika jest już dla niego dostępny. Natomiast wierzyciel osobisty może ściągnąć swą należność z całego majątku dłużnika, jaki istnieje w momencie wszczęcia przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Ma on też możliwość wyboru przedmiotu, do którego skieruje egzekucję. Nie musi to być nieruchomość obciążona hipoteką na jego rzecz.
W uchwale SN wyjaśnił jeszcze istotną wątpliwość dotyczącą okresu, za jaki odsetki od należności zabezpieczonej hipoteką mogą być ściągnięte z nieruchomości sprzedawanej w trakcie postępowania upadłościowego. W prawie upadłościowym, a zwłaszcza w jego art. 92 dotyczącym odsetek od takich należności, nie zapisano wprost żadnych ograniczeń. Jednak na ich wyprowadzenie pozwala wykładnia systemowa i funkcjonalna – analogia do art. 1025 § 3 kodeksu postępowania cywilnego, który ogranicza możliwość zaspokojenia odsetek tylko za ostatnie dwa lata. Za takim też stanowiskiem opowiedział się w opisanej uchwale Sąd Najwyższy. Stwierdził, że odsetki od wierzytelności zabezpieczonych hipoteką podlegają zaspokojeniu z przedmiotu zabezpieczenia za okres dwóch lat przed przeniesieniem tego prawa na nabywcę.
