16 dni temu weszły w życie postanowienia [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=344603]ustawy z 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DzU nr 43, poz. 246)[/link]. Regulacja ta modyfikuje m.in. [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=566319308D92012E4B71E37FB78762C7?id=173274]ustawę z 6 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DzU nr 92, poz. 879 ze zm.[/link]; ustawa).
[srodtytul]Jest definicja i zapłata świadczeń[/srodtytul]
Nowością jest zamieszczenie w niej definicji podróży służbowej. Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy podróż służbowa to każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu na polecenie pracodawcy:
- przewozu drogowego poza siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały,
- wyjazdu poza siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały – w celu wykonania przewozu drogowego.
Do ustawy dodano także nowy artykuł – 21a. Zgodnie z nim kierowcy w podróży służbowej przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77[sup]5[/sup] § 3-5 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=B5E347C50E4D2860978BAD3D891C7A48?n=1&id=76037&wid=337521]kodeksu pracy[/link].
Jakie skutki niosą wprowadzone modyfikacje?
[srodtytul]Uchwała SN [/srodtytul]
Zmiana, regulując kwestie diet dla kierowców, porządkuje sprawy związane z czasem pracy kierowców, stosownie do [b]uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19 listopada 2008 r. ( II PZP 11/08)[/b], na mocy której pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy zostali pozbawieni świadczeń z tytułu podróży służbowej w ramach wykonywanej pracy.
Sąd Najwyższy uznał, że podróżowanie jest normalnym wykonywaniem przez kierowców pracowniczych obowiązków, a nie podróżą o charakterze incydentalnym, krótkotrwałym, odbywaną w celu wykonania wyznaczonego zadania.
Kierowcy wykonujący przewozy drogowe nie mogą więc otrzymywać diety na zasadach określonych w kodeksie pracy. Stosownie do art. 77[sup]5[/sup] § 1 k.p. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
Koszty te, zgodnie z przepisami wykonawczymi, obejmują m.in. pokrycie ceny noclegów i wyżywienia i mają ułatwić lub dofinansować pracownikowi pobyt poza miejscem stałego zamieszkania.
Tymczasem praca kierowców polega na prawie stałym pobycie poza domem, zwłaszcza kierowców wykonujących przewozy międzynarodowe. Taka sytuacja ma wpływ na koszty socjalne, w tym wydatki na utrzymanie (posiłki, noclegi).
Należy zauważyć, że koszty wykonywania pracy i pobytu poza domem są zawsze wyższe od nakładów poniesionych na utrzymanie, gdy praca jest wykonywana w miejscu zamieszkania. Konieczne stało się zatem takie uregulowanie wymienionej kwestii, aby kierowcy, którzy w związku ze specyfiką zawodu są w permanentnej podróży, nie byli pozbawieni prawa do diety.
Dlatego stosowne przepisy w tej sprawie powinny być zawarte w ustawie o czasie pracy kierowców, jako że świadczenia z tytułu podróży wiążą się z czasem pracy kierowców. Stąd nowelizacja. Wprowadzone rozwiązanie umożliwia jednoznaczną kwalifikację podróży służbowej. Zgodnie z uzasadnieniem do wprowadzonych zmian pozwoli to przedsiębiorcom na to, że nie poniosą dodatkowych wydatków z tytułu kosztów osobowych zatrudnionych pracowników.
[ramka][b]Uwaga [/b]
Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.[/ramka]
[ramka][b]Tylko na drogach publicznych [/b]
Ustawa o czasie pracy kierowców za przewóz drogowy uznaje przewóz drogowy w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 561/2006.
Zgodnie z art. 4 tego rozporządzenia pojęcie to oznacza każdą podróż odbywaną w całości lub części po drogach publicznych przez pojazd, z ładunkiem lub bez, używanym do przewozu osób lub rzeczy.
[b]Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 2 grudnia 2008 r. (VI SA/Wa 1785/2008) [/b]wyjaśnił, że przewozy dokonywane poza drogami publicznym nie podlegają obowiązkowi stosowania tachografów.
Jak wynika z art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 561/2006, ma ono zastosowanie wyłącznie do „przewozu drogowego”. Wykonywanie zatem przewozów drogowych po drodze niepublicznej nie będzie się wliczać do czasu prowadzenia pojazdu. Oznacza to, że kontrolerzy mają obowiązek dokładnego sprawdzenia, w jakim okresie przewóz miał miejsce na drodze publicznej.[/ramka]