Polisa utraty zysku (ang. business interruption, w skrócie BI) działa w ten sposób, że w przypadku szkody w ubezpieczonym mieniu firmy w wyniku działania żywiołów, takich jak pożar czy powódź, zakład ubezpieczeń wypłaca przedsiębiorcy odszkodowanie w wysokości odpowiadającej sumie dwóch wielkości:
- ?zysk brutto, jaki firma osiągnęłaby w okresie odbudowy, gdyby nie wystąpiła szkoda w mieniu, oraz
- ?koszty stałe, jakie firma faktycznie była zmuszona ponieść w tym okresie, mimo że szkoda w mieniu spowodowała utratę przychodów.
Ogólnie mówiąc, przez zysk operacyjny rozumie się tę część dochodu, którą firma osiągnęłaby, gdyby do szkody nie doszło. W momencie ustalania wysokości odszkodowania bierze się pod uwagę nie tylko utracony zysk związany ze spadkiem obrotów, ale także dodatkowe koszty związane ze wzrostem kosztów działalności gospodarczej. Prawidłowo obliczony przewidywany zysk brutto powinien bazować na danych z ostatniego zakończonego roku obrotowego z uwzględnieniem dynamiki kształtowania się obrotu, inflacji, trendów rynkowych i innych czynników, które mogą mieć wpływ na działalność ubezpieczonego w trakcie okresu odszkodowawczego.
Pojęcie kosztu stałego jest zbliżone do pojęcia kosztu uzyskania przychodu, czyli są to koszty: wynagrodzenia dla pracowników, najmu, dzierżawy, rat leasingowych, opłat licencyjnych, utrzymania maszyn i budynków czy obsługi prawnej. Ustalenie, czy konkretny koszt jest rzeczywiście kosztem stałym dla danego przedsiębiorstwa, jest kwestią indywidualną, gdyż niektóre opłaty w zależności od okoliczności mogą być traktowane jako koszty stałe albo koszty zmienne.
Ubezpieczeniem mogą zostać także objęte tzw. zwiększone koszty wytwarzania, czyli wydatki poniesione na kontynuację działalności w zmienionych lub utrudnionych warunkach (np. wynajem zastępczych pomieszczeń, przeniesienie maszyn ocalałych z pożaru, dodatkowe koszty pracy czy koszt zawiadomienia klientów o zaistniałej sytuacji).
