Jeden z pracowników w czasie pracy zniszczył mienie należące do innego podwładnego. Kto powinien naprawić szkodę – sprawca, czy zakład? Szkoda została wyrządzona z winy nieumyślnej. Czy w związku z tym można żądać jej naprawienia z ograniczeniem do trzykrotnego wynagrodzenia, jak ma to miejsce w k.p.?

Nie.

Odpowiedzialność za szkodę obciąży w opisanej sytuacji pracodawcę i obejmie pełną jej wysokość.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.p., w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, obowiązek jej naprawienia ciąży wyłącznie na pracodawcy. Zatrudniony, który wyrządził szkodę osobie trzeciej, odpowiada natomiast z tego tytułu przed pracodawcą na zasadach określonych w k.p. (art. 120 § 2). Sąd Najwyższy stwierdził w zachowującej aktualność uchwale z 13 maja 1975 r. (III PZP 5/75, OSP 1976/7/135), że art. 120 § 1 k.p. ma zastosowanie również w razie wyrządzenia szkody przez etatowca przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych innemu podwładnemu tego samego zakładu pracy.

Pracodawca ma obowiązek naprawić szkodę wyrządzoną osobie trzeciej przez jego pracownika w pełnej wysokości. Art. 119 k.p. stanowi, że zatrudniony, który wyrządził pracodawcy szkodę z winy nieumyślnej, ma obowiązek zapłacić odszkodowanie w wysokości wyrządzonej szkody, nie wyższej jednak niż trzymiesięczne wynagrodzenie przysługujące mu w dniu wyrządzenia szkody. Ograniczenie odpowiedzialności przewiduje art. 119 k.p. Dotyczy on jednak wyłącznie pracownika, i to takiego, który spowodował szkodę nieumyślnie (w przypadku winy umyślnej podwładny, zgodnie z art. 122 k.p., ma obowiązek pokryć szkodę w całości). Przewidziana w art. 120 § 1 k.p. odpowiedzialność pracodawcy za szkodę wyrządzoną działaniem pracownika osobie trzeciej (w kategorii tej mieści się także inny pracownik) oparta jest na zasadach kodeksu cywilnego. Stąd wynika obowiązek naprawienia szkody w pełnej wysokości.

Odpowiedzialność podwładnego wobec pracodawcy, który naprawił szkodę wyrządzoną przez niego osobie trzeciej, jest już regulowana przepisami prawa pracy. Zatem w zależności od winy pracownika podlega ograniczeniu do wysokości trzykrotnego wynagrodzenia albo obejmuje jej pełną wartość.

podstawa prawna: art. 119, art. 120 i art. 122 kodeksu pracy – ustawa z 26 czerwca 1974 r. tekst jedn. DzU z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.