Klauzula COVID-19 ochroni w trakcie pandemii

Ustawodawstwo polskie nie definiuje tego pojęcia, choć w niektórych aktach prawnych się nim posługuje (np. Prawo przewozowe, czy przepisy kodeksu cywilnego dotyczące zawieszenia biegu przedawnienia roszczenia w przypadku niemożności jego dochodzenia właśnie z powodu siły wyższej). Wiele kontraktów handlowych zawiera autonomiczne definicje siły wyższej, często oparte na wzorcowej klauzuli siły wyższej Międzynarodowej Izby Handlowej.

Jako, że o sile wyższej w kontekście COVID-19 powiedziano już wiele, w tym miejscu skupić się chcę na zagadnieniu jak strony stosunków obligacyjnych, w szczególności w obrocie gospodarczym, zawierając nowe umowy (czy restrukturyzując już zawarte) winny działać dalej gdy sam SARS-CoV-2 i COVID – 19 oraz przyjmowane w związku z nim ograniczenia tracą charakter siły wyższej. Tracą, bowiem z ogólnie przyjmowaną definicją (zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i na podstawie wzorcowej klauzuli Międzynarodowej Izby Handlowej) zdarzenie mogące zostać uznane za siłę wyższą musi być nieprzewidywalne. W chwili obecnej pandemia SARS-CoV-2 / COVID-19 jest już faktem powszechnie znanym, potwierdzonym formalnie przez Międzynarodową Organizację Zdrowia (WHO) i organizacje, służby oraz organy w poszczególnych państwach, a wprowadzane w związku z nią ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej, czy przemieszczaniu się nie mają już nieprzewidywalnego charakteru.