Zasady ujmowania korekt przychodów i kosztów w rachunku podatkowym

Jeszcze do końca bieżącego roku obowiązują stare przepisy, które nie są precyzyjne w tym zakresie. Na ich podstawie organy podatkowe wydawały interpretacje wskazujące, że jeśli przyczyną korekty był oczywisty błąd, to należało ująć korektę w okresie rozliczeniowym, w którym została wykazana faktura pierwotna. Z kolei w przypadku korekty spowodowanej zdarzeniem późniejszym, o którym firma nie mogła wiedzieć w momencie wystawienia faktury pierwotnej (np. rabat, zwrot towaru), fiskus pozwalał ujmować korektę w bieżących rozliczeniach. Jeszcze inne interpretacje organów podatkowych stanowiły, że skutki faktur korygujących należy ująć w okresie rozliczeniowym, w którym uwzględniono fakturę pierwotną, bez względu na przyczynę korekty. Nietrudno się domyślić, że taki stan utrudniał przedsiębiorcom działalność, a księgowym pracę. Nie dość, że przepisy nie dawały odpowiedzi na pytanie, w którym okresie korekta wpłynie na zobowiązanie wobec fiskusa, to jeszcze istniało ryzyko konfliktu z urzędem skarbowym, ponieważ fiskus nie wypracował jasnego stanowiska w tym zakresie. Trudności dotyczyły zwłaszcza korekt na przełomie roku i korekt dotyczących lat, za które już złożono zeznania CIT-8. Rozliczenia między przedsiębiorcami, wynikające po prostu z potrzeb rynku bądź specyfiki działalności, nierzadko wymagały wystawiania korekt dotyczących poprzednich lat. A to oznaczało konieczność składania – nawet kilkakrotnie – korekt deklaracji. Dlatego nowe przepisy przyjęto z ulgą. Ustawa z 10 września 2015 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów, która wchodzi w życie 1 stycznia 2016 roku wprowadza zmiany między innymi w ustawie o CIT. W jej art. 12 dodano ust. 3j stanowiący, że jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, to korektę ujmuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.