Zazwyczaj już na początku wyjazdu pracownik jest wyposażony w zaświadczenie o kontynuowaniu ubezpieczeń w Polsce (zaświadczenie A1) oraz o uprawnieniach do zagranicznej opieki zdrowotnej – Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) lub zaświadczenie S1.
EKUZ uprawnia do dostępu do opieki zdrowotnej w kraju innym niż kraj ubezpieczenia na zasadach analogicznych jak wobec osób ubezpieczonych w tym kraju. Przy czym objęcie opieką zdrowotną na podstawie EKUZ jest ograniczone wyłącznie do sytuacji nagłej potrzeby (np. nagła choroba, wypadek).
Zaświadczenie S1 daje natomiast podstawę do pełnej opieki zdrowotnej w drugim państwie na takich samych zasadach, jak ubezpieczone tam osoby.
Uprawnienia chorego
Gdy pracownik zachoruje, zachowuje prawo do:
- wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy trwającej łącznie do 33 dni (lub 14 w przypadku pracownika, który ukończył 50. rok życia) w ciągu roku kalendarzowego, lub
- zasiłku chorobowego – po wykorzystaniu wynagrodzenia chorobowego; zasiłek przysługuje na zasadach określonych w ustawie z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1368; dalej: ustawa zasiłkowa).
Prawo do świadczeń z ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, zasiłek wyrównawczy, zasiłek macierzyński, zasiłek opiekuńczy) zachowuje również pracownik oddelegowany – jeśli kontynuuje ubezpieczenie chorobowe w Polsce zgodnie z ustawą z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1778).
Odpowiedni dokument
Pracownik przebywający poza granicami kraju nie uzyska zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby na druku ZLA, które jest wystawiane przez lekarzy w Polsce.
Dowodem stanowiącym podstawę przyznania i wypłaty zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy orzeczonej za granicą jest zaświadczenie zagranicznego zakładu leczniczego lub zagranicznego lekarza.
Takie zaświadczenie powinno zawierać:
- nazwę zagranicznego zakładu leczniczego lub imię i nazwisko zagranicznego lekarza,
- początkową i końcową datę niezdolności do pracy,
- datę wystawienia,
- podpis.
Zaświadczenie powinno być przetłumaczone na język polski. Nie dotyczy to jednak zaświadczeń wystawionych na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej oraz państw - stron umów międzynarodowych w zakresie zabezpieczenia społecznego, których stroną jest Polska, w językach urzędowych tych państw.
Autorka jest Starszym Menedżerem w Dziale Doradztwa Podatkowego, Deloitte
