Wynagrodzenie chorobowe wypłacane przez pracodawcę przysługuje pracownikowi niezdolnemu do pracy wskutek choroby przez okres 33 dni lub 14 dni kalendarzowych w ciągu roku.

Zasada ta obowiązuje także w przypadku, gdy nieobecność w pracy wynika z podjęcia leczenia uzależnienia od alkoholu lub od środków odurzających czy psychotropowych w zamkniętym zakładzie opieki zdrowotnej.

Wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje za wykonaną pracę, dlatego też nazywane jest często wynagrodzeniem gwarancyjnym. Kodeks pracy w art. 92 § 1 gwarantuje pracownikowi niezdolnemu do pracy ze względu na chorobę zachowanie prawa do 80 proc. wynagrodzenia, jeśli pracodawca nie przewidział go w przepisach wewnętrznych lub w umowach z indywidualnymi pracownikami na wyższym poziomie.

W szczególnych przypadkach, tj. w wyniku niezdolności do pracy wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w okresie ciąży czy też w razie poddania się badaniom lekarskim i zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów, wynagrodzenie to wynosi 100 proc.

Pracodawca wypłaca je z własnych środków za 33 dni w roku kalendarzowym, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, za 14 dni. Potem wypłatę finansuje ZUS. Pracownik otrzymuje wtedy zasiłek chorobowy, zgodnie z ustawą z 25 czerwca 1999 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512, dalej ustawa zasiłkowa).

Jeśli pracodawca zatrudnia poniżej 20 osób, wysokość zasiłku chorobowego ustala i wypłaca ZUS, w przypadku większych zakładów pracy obowiązki te spoczywają na pracodawcy.

Kodeks pracy nie precyzuje, czy okres leczenia nałogu w zakładzie zamkniętym należy traktować jako czas leczenia każdej innej choroby i wypłacać za ten czas pracownikowi wynagrodzenie chorobowe.

Wątpliwości w tym zakresie może budzić art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym leczenie nałogu alkoholizmu lub uzależnienia od środków odurzających i psychotropowych jest traktowane nie jako choroba, ale jako zdarzenie z nią zrównane. Pojęcie choroby powinno być jednak rozumiane szeroko i obejmować także nieobecność spowodowaną leczeniem w zakładzie odwykowym.

Należy bowiem pamiętać, że wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje pracownikowi zgodnie z art. 92 § 3 ust. 2 k.p. tylko w przypadku, gdy nie ma prawa do zasiłku chorobowego. Skoro pracownikowi zgodnie z ustawą zasiłkową w takiej sytuacji zasiłek chorobowy przysługuje, to zachowuje on prawo także do otrzymania wynagrodzenia chorobowego od pracodawcy w wysokości 80 proc. wynagrodzenia.

Katarzyna Ziółkowska radca prawny w kancelarii Noerr

Czytaj również:

Zobacz serwis:

Zasiłek i wynagrodzenie chorobowe pracownika