Tak uznał w jednym z najnowszych orzeczeń Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Nie zgodził się z fiskusem, że obsługa loterii promocyjnej piwa zorganizowanej na zlecenie producenta to to samo, co jego reklamowanie, od którego należy się specjalna opłata.

Gra czy promocja

Sprawa dotyczyła spółki, która profesjonalnie zajmuje się organizacją oraz zarządzaniem programami lojalnościowymi i motywacyjnymi. Spór zaczął się, gdy w styczniu 2022 r. spółka wystąpiła o wydanie interpretacji indywidualnej. Chodziło o potwierdzenie, że – jako firma świadcząca na rzecz klienta usługi organizacji loterii promocyjnej marek jego piwa – nie ma obowiązku wniesienia specjalnej opłaty związanej z reklamą alkoholu w wysokości 10 proc. podstawy opodatkowania VAT na podstawie art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Przypomniał, że zgodnie z art. 13² ustawy obowiązek uiszczania opłat dotyczy podmiotów, które w świetle definicji reklamy napojów alkoholowych ją rozpowszechniają. Urzędnicy tłumaczyli jednak, że definicja reklamy zawarta w tej ustawie  istotnie rozszerza powszechnie ugruntowane jej rozumienie w orzecznictwie. Za reklamę uważa się bowiem każdą rozpowszechnianą publicznie informację.

W konsekwencji, w ocenie fiskusa, każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za ich reklamę. Ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Dlatego fiskus uznał, że spółka publicznie rozpowszechnia reklamę napojów alkoholowych i ma uiszczać opłatę oraz sporządzać zbiorczą deklarację miesięczną. Jedynie zakupu nagród rzeczowych, na sfinansowanie których pieniądze otrzymywała od klienta, fiskus nie zakwalifikował do świadczenia usług reklamowych.

Spółka uznała to stanowisko za błędne. W skardze do łódzkiego WSA przekonywała, że jej czynności na rzecz klienta nie sposób uznać za świadczenie usług stanowiących reklamę wyrobów alkoholowych, podlegających opłacie. I to jej argumentacja przekonała sąd.

Po analizie przepisów WSA zauważył, że reklama napojów alkoholowych ma na celu uczynienie towaru ogólnie znanym wśród szerokiego kręgu odbiorców. I nie każdy, kto wykonuje jedną lub grupę czynności reklamowych, będzie obowiązany do ponoszenia spornej opłaty.

Sąd podkreślił, że skarżąca świadczy na rzecz producenta i dystrybutora napojów alkoholowych usługę polegającą na organizacji loterii promocyjnych piwa prowadzonych zgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych, na podstawie zezwolenia. Loterie prowadzone były na całym obszarze Polski, w konkretnym okresie i dotyczyły stacjonarnych supermarketów jednej z sieci. Warunki udziału w loterii określał regulamin. Po dokonaniu zakupu promocyjnego uczestnik przystępował do loterii za pośrednictwem esemesa lub przez zgłoszenie go na stronie internetowej zaprojektowanej i utrzymywanej przez skarżącą.

Tylko strona techniczna

Sąd podkreślił, że podczas organizacji loterii skarżąca świadczyła na rzecz klienta usługi techniczne według przygotowanej przez niego koncepcji, tj. projektów stron WWW, grafik i wzorów. Jej zadaniem jest więc wyłącznie obsługa loterii we własnym imieniu, ale na rzecz klienta. Skarżąca występuje wyłącznie jako jej organizator. Nie jest też producentem, dystrybutorem ani sprzedawcą detalicznym jakichkolwiek napojów alkoholowych.

WSA nie zgodził się z fiskusem, że sam fakt zaprojektowania i utrzymywania strony internetowej dostępnej dla uczestników loterii mieści się w pojęciu reklamy z art. 2¹ pkt 3 ustawy, ani też, że właściwie wszystko, co nie jest „informacją używaną do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi”, jest reklamą. W ocenie sądu stanowisko fiskusa jest nader uproszczone i abstrahuje od istoty usługi świadczonej przez skarżącą, która nie wykazuje cech usługi reklamy napojów alkoholowych.

Wyrok nie jest prawomocny.

Sygnatura akt: I SA/Łd 359/22