W polskim systemie prawnym ustawodawca w ramach obowiązującego kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rozróżnił trzy rodzaje małżeńskich ustrojów majątkowych, tj.: ustawowy, umowny i przymusowy ustrój majątkowy. Zasadą jest, że z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa małżeńska. W uchwale Sądu Najwyższego z 9 czerwca 1976 r. podjętej przez całą Izbę Cywilną Sądu Najwyższego (III CZP 46/75) przyjęto, że ustawowy ustrój wspólności majątkowej małżonków miał na celu umocnienie rodziny i zapewnienie jej ustabilizowanej bazy materialnej oraz umocnienie pozycji małżonka słabszego ekonomicznie. Jednocześnie ustawodawca przewidział możliwość odstąpienia od zasady wspólności majątkowej, np. wskutek zawarcia intercyzy między małżonkami, co miało na celu zapewnienie możliwie szerokiej samodzielności majątkowej małżonków, którzy wyrażają taką wolę w zakresie regulowania ich stosunków majątkowych.