Najwyższa akcyza na dodatki do paliw to błąd

Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE w postanowieniu z 5 lutego 2015 r. w sprawie C?275/14.

Jednostka Innowacyjno-Wdrożeniowa Petrol produkuje i sprzedaje dodatki do paliw silnikowych i olejów opałowych. Zgodnie z CN są one oznaczone kodem 3811. Dodatki te to w praktyce ciecze smarujące, preparaty antykorozyjne, dodatki zwiększające lepkość, inhibitory tworzenia się żywic i inne, które samoistnie nie mogą służyć do napędu silników spalinowych. Produkty te zgodnie z ustawą z 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn. DzU z 2011 r. nr 108, poz. 626 ze zm.) stanowią „produkty energetyczne" objęte reżimem podatku akcyzowego. Polska ustawa akcyzowa skonstruowana jest w taki sposób, że dla produktów o poszczególnych kodach CN zostały określone odpowiednie stawki podatku. Wysokość tych stawek dla produktów energetycznych określono w art. 89 ust. 1 pkt 1–13 ustawy, z tym że dla produktów oznaczonych kodem CN 3811 nie ustalono odrębnej stawki podatku akcyzowego. Z tego powodu Petrol zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej z pytaniem, według jakiej stawki powinny być opodatkowane oferowane produkty.

W interpretacji indywidualnej organ podatkowy uznał, że produkty niewymienione w art. 89 ust. 1 pkt 1–13 ustawy akcyzowej i przeznaczone do napędu lub ogrzewania wchodzą w zakres kategorii „pozostałe paliwa silnikowe", o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 14 tej ustawy, a zatem powinny być opodatkowane stawką ustaloną w sposób jednolity w wysokości 1822 zł za 1000 litrów. Jest to najwyższa ze stawek w odniesieniu do paliw silnikowych lub opałowych.

Spółka zaskarżyła interpretację do sądu wojewódzkiego (III SA/Wa 2489/ 11), a następnie do Naczelnego Sądu Administracyjnego (I FSK 454/13), kwestionując zastosowanie takiej stawki do produktów przez nią wytwarzanych i sprzedawanych. Jej zdaniem opodatkowywanie produktów objętych kodem CN 3811 według jednolitej najwyższej stawki jest niezgodne z prawem UE, a dokładniej z art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96. Zgodnie bowiem z tym przepisem produkty energetyczne inne niż te, których poziom opodatkowania został określony w niniejszej dyrektywie, podlegają podatkowi zgodnie z wykorzystaniem, według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowego. Również wszelkie inne węglowodory, z wyłączeniem torfu, podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego produktu energetycznego. W praktyce oznacza to, że dyrektywa jasno określa, że dodatki i domieszki do paliw powinny być opodatkowane według stawki substancji, do której są dodawane.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił zawiesić postępowanie i skierować do Trybunału pytania prejudycjalne dotyczące wątpliwych kwestii. Trybunał Sprawiedliwości UE postanowieniem z 5 lutego 2015 r. w sprawie C?275/14 przyznał rację spółce. Jego zdaniem dyrektywę należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym nakładającym podatek akcyzowy na dodatki objęte kodem CN 3811 w stawce innej niż mająca zastosowanie do paliwa silnikowego, do którego te dodatki są dodawane. Trybunał zauważył, że ustawodawca Unii Europejskiej zamierzał potraktować dodatki do paliw silnikowych w taki sam sposób jak paliwa silnikowe, niezależnie od natury tych dodatków, wyłącznie z uwagi na to, że są one dodawane do tych paliw, tak aby poddać je tej samej regulacji podatkowej co same paliwa. Od chwili bowiem, gdy dodatek zostaje dodany do paliwa silnikowego, nie jest już możliwe odróżnienie paliwa jako takiego od dodatku, z którym zostało ono zmieszane, bez przeprowadzania szczegółowej analizy chemicznej. Tym samym, jeżeli dodatki do paliw silnikowych nie miałyby być poddane opodatkowaniu jako paliwo silnikowe, to powstałoby ryzyko nadużyć wynikające z tego, że kontrole byłyby co najmniej utrudnione. Niezbędna byłaby bowiem w każdym poszczególnym przypadku analiza składników mieszanki w celu ustalenia zawartych w niej proporcji paliwa silnikowego i dodatku. Niemniej jednak wówczas, gdy dodatek i domieszka nie są dodawane do paliwa silnikowego, nie powinny być tak traktowane.

Zdaniem autorki

Paulina Bąk, młodsza konsultantka w dziale doradztwa podatkowego BDO

Branża paliwowa dostała broń do ręki

Jest to kolejne w tym roku orzeczenie, które kończy wieloletni spór podatników z fiskusem, dotyczący zgodności z prawem wspólnotowym przepisów ustawy akcyzowej. Tym razem jednak rozstrzygnięcie jest pozytywne. Z orzeczenia Trybunału jednoznacznie wynika to, o czym wiedzieli wszyscy poza organami podatkowymi. Dodatki do paliw powinny być opodatkowane tak samo jak paliwa, do których są dodawane. Dotychczas niezależnie od tego, według jakiej stawki opodatkowane były paliwa, do których były dodawane dodatki i domieszki, organy podatkowe nakazywały opodatkowywać je według najwyższej stawki wynoszącej aż 1822 zł za 1000 litrów. W swoim orzeczeniu Trybunał słusznie podniósł, że same dodatki nie są paliwami silnikowymi, nie mogą być postrzegane jako przeznaczone do wykorzystania, oferowane do sprzedaży lub wykorzystywane jako paliwa silnikowe, a więc w konsekwencji nie powinny być opodatkowane tak wysoką stawką, jeżeli nie są dodawane do paliwa silnikowego.

Wyrok ten ma znaczenie dla całej branży paliwowej. Trybunał orzekł bowiem, że podatnicy mogą powołać się na przepisy dyrektywy w sporze z krajowymi organami i w postępowaniu przed sądami krajowymi.