Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 12 listopada 2014 r. (I SA/Kr 1535/14).
Skarżąca spółka jest właścicielem trzech sąsiadujących ze sobą budynków wybudowanych na przełomie XIX i XX wieku. Dwa ostatnie budynki zostały przez spółkę nabyte w osobnych transakcjach. W celu świadczenia usług hotelowych spółka połączyła te dwa ostatnie budynki w jedną funkcjonalną całość, poprzez m.in. dobudowanie do nich oficyn i połączenie ich korytarzami. Budynki te nigdy wcześniej nie były środkami trwałymi spółki, zatem trafią do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. W związku z tym spółka zapytała, czy wydatki na zakup, rozbudowę i przebudowę budynków należy traktować jako wydatek inwestycyjny podlegający amortyzacji w czasie nie krótszym niż dziesięć lat.
Zdaniem spółki budynki są odrębnymi środkami trwałymi, gdyż zostały zakupione jako odrębne budynki. Zgodnie z art. 16j ust. 1 ustawy o CIT możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych została przewidziana m.in. w stosunku do środków trwałych używanych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji podatnika. Spółka uważa, że spełnia warunki do stosowania indywidualnych stawek na podstawie pkt 4 ww. przepisu.
W interpretacji organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, ponieważ jego zdaniem w wyniku inwestycji doszło do wytworzenia nowego środka trwałego, a w związku z tym nie zostaną spełnione przesłanki uprawniające spółkę do rozliczania amortyzacji na zasadach wskazanych w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy.
WSA uchylił zaskarżoną interpretację. Sąd nie podzielił stanowiska organu, wskazując, że są to dwa odrębne budynki, które zostały funkcjonalnie połączone poprzez dobudowanie oficyn. Ponadto przypomniał o instytucji ulepszenia środków trwałych (art. 16g ust. 13). Organ powinien był rozważyć, czy nie nastąpiło ulepszenie środka trwałego, bo w tym pojęciu mieściłaby się przebudowa/rozbudowa dwóch budynków i ich funkcjonalne połączenie, które tworzy w efekcie niejako jedną bryłę budynkową. Nie oznacza to natomiast wytworzenia nowego środka trwałego, ponieważ budynki nie zostały wyburzone, istniały nadal.
—Piotr Wierzchowski, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Komentarz eksperta
Michał Siekierzyński doradca podatkowy, dyrektor w warszawskim biurze Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z o.o.
Wyrok wydany przez WSA w Krakowie zasługuje na aprobatę. W przypadku gdy podatnik nabył budynki na podstawie oddzielnych transakcji i budynki te spełniały warunki do uznania ich za odrębne środki trwałe, a dopiero później zostały połączone poprzez dobudowę oficyn i korytarzy, nie powinno się tak powstałej całości klasyfikować jako wytworzenia nowego środka trwałego. Nie doszło bowiem w tym przypadku do powstania nowego środka trwałego, który byłby odmiennym rodzajowo i funkcjonalnie środkiem trwałym powstałym z wcześniej istniejących środków trwałych. Nadal mamy bowiem do czynienia z budynkami. Co istotne, stare budynki nie zostały rozebrane i na ich miejscu nie powstały nowe, lecz jedynie w wyniku przeprowadzonych prac zwiększeniu uległa ich wartość użytkowa.
Sąd słusznie zaznaczył również, że gdy podatnik dobudował do budynku oficyny boczne oraz tylną (niemające osobnego dostępu do drogi ani odrębnych głównych wejść), a budynki wraz z dobudowanymi oficynami zostały ze sobą połączone korytarzami, należy przeanalizować, czy w wyniku tych prac nie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego, czyli budynków.
Ulepszenie środka trwałego zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, a ponadto musi powodować mierzalny wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania i przekraczać wartość 3500 zł w danym roku podatkowym.
W podobnym stanie faktycznym, lecz na gruncie ustawy o PIT, Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 19 lipca 2010 r. (ILPB1/415-44/10-5/Agr) uznała prace polegające na rozbudowie za ulepszenie środka trwałego. W interpretacji tej podatniczka „po zakończeniu i rozliczeniu inwestycji będzie mogła dotychczas wykorzystywane pomieszczenia apteki znajdujące się w starym budynku wycenić i razem z dobudowaną częścią zaplecza wprowadzić do ewidencji środków trwałych, uznając je za ulepszony środek trwały po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji, a co za tym idzie – zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną".
Należy w tym miejscu poczynić uwagę, że zgodnie z procedurą wydawania interpretacji indywidualnych organ, który wydaje interpretację, nie ma obowiązku sprawdzania stanu faktycznego czy prowadzenia postępowania dowodowego. Jeśli jednak organ podatkowy potrzebuje do przeprowadzenia analizy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę) dodatkowych informacji, to jest uprawniony do wezwania wnioskodawcy do uzupełnienia opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ordynacji podatkowej.
A zatem organ podatkowy, rozważając, czy nie nastąpiło ulepszenie środka trwałego, w razie wątpliwości co do przedstawionego przez wnioskodawcę opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i klasyfikacji przeprowadzonych prac jako ulepszenia środka trwałego powinien był skorzystać z tej możliwości.
