Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 15 października 2014 r. (I SA/Łd 563/14).
Polska spółka kapitałowa zawarła z powiązaną austriacką spółką kapitałową umowę sprzedaży, na podstawie której spółka austriacka przeniosła na polską spółkę dwa rodzaje aktywów: aktywa niematerialne obejmujące tzw. kapitał kliencki, na który składają się umowy z klientami, prawa i obowiązki wynikające z tychże umów oraz „goodwill" (obejmujący bazę klientów, relacje z nimi, jak również kanały dystrybucji) oraz trwałe i obrotowe składniki majątku. Wynagrodzenie na rzecz austriackiej spółki z tytułu przeniesienia trwałych i obrotowych składników majątku zostało ustalone niezależnie od wynagrodzenia z tytułu przeniesienia aktywów niematerialnych. Polska spółka dysponuje certyfikatem rezydencji spółki austriackiej.
Organ podatkowy w wydanej interpretacji indywidualnej stanął na stanowisku, zgodnie z którym wynagrodzenie wypłacone z tytułu nabycia aktywów niematerialnych przez polską spółkę na rzecz spółki austriackiej należy kwalifikować jako należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (dalej: UPO), co powoduje skutek w postaci obowiązku zapłaty podatku u źródła. W związku z tym polska spółka zaskarżyła wydaną interpretację do sądu.
Sąd uchylił interpretację i stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3 UPO, który stanowi o użytkowaniu i prawie do użytkowania wszelkiego urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Jednak należności licencyjne są uiszczane za ich użytkowanie (dzierżawa lub umowa o podobnym charakterze), a w opisywanym stanie faktycznym doszło do sprzedaży tych praw, wobec czego zapłata za ich przeniesienie nie może być uznana za należność licencyjną. Tego rodzaju płatności podlegają opodatkowaniu według zasad określonych jako zyski z działalności gospodarczej albo z przeniesienia własności majątku.
—Jakub Wirski, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Komentarz eksperta
Karolina Kołban konsultantka w poznańskim biurze Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z o.o.
Istotą rozstrzygniętego przez WSA w Łodzi sporu jest definicja pojęcia „należności licencyjne", które – z uwagi na nieprecyzyjnie przepisy ustawy o CIT oraz UPO - pozostawia organom podatkowym możliwość różnej interpretacji. Precyzyjne przepisy w tym zakresie są szczególnie istotne z uwagi na to, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT uzyskane na terytorium Polski przychody z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła.
W tym kontekście istotna jest zatem nie forma płatności, ale zakres prawa będącego przedmiotem transakcji. Nie wdając się w rozważania na temat kontrowersji w doktrynie i judykaturze, jakie wzbudza kwalifikacja danego składnika majątku jako know-how, należy zauważyć, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić czy użyty w ww. przepisie zwrot „sprzedaż tych praw" obejmuje swym zakresem również sprzedaż know-how.
Należy przy tym zaznaczyć, że powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska. W myśl art. 12 UPO należności licencyjne wypłacane na rzecz austriackiego kontrahenta mogą być opodatkowane w Polsce. Zgodnie z art. 12 ust. 3 UPO za należności licencyjne uznaje się „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, (...) jak również za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej".
Jak wynika z literalnego brzmienia powyżej przytoczonego przepisu, w zakres definicji należności licencyjnej wpisują się należności za korzystanie z know-how. Brak odniesienia do sprzedaży czy też innej formy przeniesienia prawa własności wydaje się być tu znaczący i może prowadzić do wniosku, że sprzedaż know-how jako forma przeniesienia własności nie wpisuje się w zakres definicji należności licencyjnej wskazany w UPO, która obejmuje jedynie korzystanie z danego prawa. Również w komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (dalej: MK), na który powołuje się sąd w komentowanym wyroku, wskazano że wynagrodzenie z tytułu przeniesienia całości lub części praw nie jest tożsame z pojęciem wynagrodzenia z tytułu korzystania z praw, w związku z czym powinno zostać zakwalifikowane jako dochód z działalności handlowej w rozumieniu art. 7 MK lub dochód ze zbycia majątku w rozumieniu art. 13 MK. Powyższe, korzystne dla podatników stanowisko nie zawsze jest jednak akceptowane przez organy podatkowe.
