Czego dotyczył spór
Jedna spółka zalegała z należnością drugiej i nie płaciła za wystawione faktury VAT. Przestała nawet wykonywać działalność gospodarczą, wyzbywając się także niemal całego majątku.
Spółka wierzyciel złożyła w sądzie wniosek ?o ogłoszenie upadłości spółki-dłużnika. Sąd oddalił wniosek. Ustalił, że jedyny majątek, który posiada dłużnik, to biurko w recepcji oraz drobny sprzęt biurowy. Oznacza to, że majątek dłużnika nie wystarczyłby nawet na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego.
Spółka-wierzyciel wystąpiła do dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. Chciała wiedzieć, czy posiadając postanowienie sądu, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), wierzytelność w stosunku do spółki-dłużnika. ?W ocenie spółki, postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości stanowi podstawę do uznania, że wierzytelność została w prawidłowy sposób udokumentowana jako nieściągalna.
Dyrektor izby skarbowej odmówił udzielenia indywidualnej interpretacji, ponieważ uznał, że nie może zbadać konkretnej sprawy podatkowej. Jego zdaniem wnioskodawca oczekuje potwierdzenia, że wskazany dokument jest wystarczający do zaliczenia przez niego do kosztów uzyskania przychodu nieściągalnej wierzytelności w stosunku do spółki-dłużnika. Tymczasem podstawą odpowiedzi na pytanie musiałaby być ocena tego dokumentu.
Spółka skierowała sprawę do sądu administracyjnego. Jej zdaniem, przyjmując tok myślenia organu – nie mógłby on wydać żadnej interpretacji indywidualnej, bowiem w każdej tego typu sprawie występuje jakiś określony stan faktyczny oparty bądź to na czynnościach prawnych (np. na umowach, oświadczeniach woli), bądź na orzeczeniach sądów powszechnych (w tym orzeczeniach w sprawach cywilnych, karnych), bądź też zdarzeniach faktycznych (np. zdarzenia losowe).
Rozstrzygnięcie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przyznał rację spółce. W ocenie sądu przytoczony stan faktyczny, zadane pytanie oraz przedstawione własne stanowisko spełnia warunki niezbędne, by uznać, że wniosek został złożony skutecznie ?i organ podatkowy zobowiązany jest do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Organ, rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, winien odnieść się wyłącznie do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku i wyłącznie na tej podstawie ocenić prawidłowość jego stanowiska. Bez znaczenia dla wydawanych interpretacji jest natomiast to, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny odzwierciedla przebieg rzeczywistych zdarzeń.
Należy bowiem pamiętać – podkreślił sąd – że ryzyko związane z ewentualnym ukryciem okoliczności mających znaczenie dla oceny stanowiska podatnika lub przedstawieniem stanu faktycznego odbiegającego od rzeczywistości ponosi wnioskodawca. Taka weryfikacja może nastąpić w ramach postępowania kontrolnego lub podatkowego.
sygnatura akt: I SA/Po 820/13
