Przepisy podatkowe nie zawierają definicji sponsoringu. W literaturze ujmowany jest on jako odpłatne przysporzenie majątkowe wyrażające się w rzeczach, pieniądzach lub usługach, dokonywane przez określony podmiot gospodarczy (sponsora), na rzecz wybranej osoby fizycznej, instytucji, organizacji lub innej struktury prawnej (sponsorowanego), w celu wykonania przez niego czynności wskazanych w umowie sponsoringu, a zmierzające do utrwalenia bądź spotęgowania renomy tego podmiotu, do podwyższenia stopnia jego popularności w środowisku społecznym oraz do zwiększenia jego zysków (L. Stecki, Sponsoring, Toruń 1995).
W interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 21 sierpnia 2012 r. (IPPP1/443-405/12-6/ISZ) czytamy natomiast, że sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści konkretnego stosunku prawnego.
Świadczenie ekwiwalentne
Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Jest on w istocie odpłatnym nabyciem usług reklamowych.
Przykład
JAK USŁUGI REKLAMOWE
Alfa sp. z o.o. zawarła umowę sponsoringu z organizatorem gali, podczas której następuje rozdanie nagród za wyniki działalności i osiągnięcia w branży, w której działa spółka. W zamian za finansowanie organizacji gali spółka otrzymuje określony pakiet biletów wstępu na galę, zapewnione zostaje zaprezentowanie spółki i świadczonych przez nią usług na stronie internetowej organizatora gali oraz umieszczenie dużych rozmiarów logo spółki w widocznym miejscu podczas całego trwania gali.
Choć pogląd uznający sponsoring za rodzaj reklamy jest dominujący, to każdy przypadek należy badać indywidualnie. Jeśli z umowy wynikają cele reklamowe sponsora i jej realizacja może nakierować zachowania konsumenckie odbiorców na produkty (usługi) oferowane przez sponsora, to świadczenia w ramach umów sponsorskich będą usługami reklamowymi. Tym samym będą podlegać opodatkowaniu VAT (por. wyrok WSA w Warszawie z 25 maja 2009 r., III SA/Wa 103/09).
Sponsor może zaliczyć wydatki ponoszone na podstawie umowy sponsoringu do kosztów uzyskania przychodów, o ile są one związane z prowadzoną działalnością, służą uzyskaniu przychodów i są racjonalne oraz odpowiednio udokumentowane (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 22 ust. 1 ustawy o PIT).
Tylko budowanie wizerunku
Gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). W przypadku umów, których istotą jest nieodpłatne świadczenie sponsora na rzecz sponsorowanego, priorytetem sponsora jest zazwyczaj budowanie własnego wizerunku na rynku poprzez sam fakt świadczenia na pewien cel. Skutek marketingowy osiągany jest przy tym bez aktywnego udziału sponsorowanego. Umowa nie zobowiązuje sponsorowanego do ujawnienia sponsora. Dobrowolne umieszczenie na tablicach informacyjnych nazw darczyńców ma na celu ich uhonorowanie, a nie reklamę. Forma podziękowania nie powinna jednak zawierać dodatkowych wiadomości, powodujących dostarczenie pozytywnych informacji o produktach lub usługach darczyńcy.
Przykład
CHARAKTER DAROWIZNY
Alfa sp. z o.o. zawarła ze spółdzielnią mieszkaniową umowę patronatu. Patronat polega na wsparciu finansowym budowy placu zabaw. Umowa nie przewiduje świadczeń wzajemnych spółdzielni na rzecz spółki. Spółdzielnia rozwiesiła jednak na ogrodzeniu placu baner informujący o objęciu budowy patronatem, zawierający tylko nazwę spółki. W tym przypadku ani spółka, ani spółdzielnia nie wykonuje usługi ani nie sprzedaje towaru. Nie ma zatem podstawy do wystawienia faktury.
Sponsoring niewłaściwy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT oraz art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o PIT, ze względu na swoją formę (darowizna) nie generuje po stronie sponsora kosztów uzyskania przychodów.
—Anna Główka, radca prawny w Rödl & Partner
TSUE I NSA potwierdzają
Usługowy charakter świadczeń w ramach umów sponsoringowych potwierdziły m.in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Naczelny Sąd Administracyjny. Zgodnie z wyrokiem TSUE z 5 października 2005 r. w sprawie C-376/98 wszystkie formy reklamy pośredniej i sponsoringu, jak również nieodpłatnej dystrybucji przynoszą takie same efekty, jak reklama bezpośrednia i dlatego też powinny być uregulowane w ten sam sposób. Podobnie w wyroku NSA z 16 stycznia 2003 r., III SA 1602/01, stwierdzono, że usługa polegająca na podawaniu nazwy, logo oraz innych danych sponsora za przekazanie przez niego pewnej kwoty pieniężnej lub przedmiotów rzeczowych na rzecz świadczącego tego typu usługę, mieści się w grupowaniu PKWiU „usługi reklamowe pozostałe".
