Dropshipping, tak nazywana jest sprzedaż w Internecie, która przenosi proces wysyłki towaru bezpośrednio od dostawcy do klienta. Jest to częste rozwiązanie stosowane przy sprzedaży towarów za pośrednictwem portali aukcyjnych.
W związku z tym do Izby Skarbowej w Łodzi skierowano pytanie (interpretacja Izby Skarbowej w Łodzi, IPTPB1/415-218/13-4/DS). Wnioskodawca pyta o to czy opodatkowanie PIT w formie marży takiego pośrednika jest właściwe.
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą opierająca się na sprzedaży logistycznej za pośrednictwem aukcji internetowe. Dostawca (producent) sprzedanych rzeczy przesyła je z innego kraju, leżącego poza Unia Europejską (Chiny, Tajlandia, Korea). Producent nie jest ujawniany klientowi, a wysyłane zakupy omijają pośrednika handlowego. Podatnik zawierający umowę sprzedaży z kupującym nie posiada fizycznie towaru ani nie jest jego importerem.
Dropshipping charakteryzuje się także tym, że pieniądze za zakupiony towar trafiają na konto pośrednika, który następnie dokonuje transferu ustalonej według cennika kwoty na rzecz dostawcy spoza UE.
Ze stanowiska wnioskodawcy wynika, że podstawa opodatkowania PIT jest prowizja z tytułu pośrednictwa handlowego, czyli różnica między przelewem od kupującego, a transferem do dostawcy. Poparł to faktem, iż nie jest właścicielem towaru a jedynie pośredniczy w jego płatności i zamówieniu. Za podstawę prawną podatnik wskazał art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991, Nr 80, poz. 350). Wnioskodawca ponadto podkreśla, że za świadczenie usług pośrednictwa wystawia dostawcy rachunki.
Resort finansów wyjaśnił, że model sprzedaży w formie dropshippingu nie uzasadnia zastosowania podatku w formie marży (nadwyżki przychodów nad ryczałtowymi kosztami poniesionymi na zakup towarów).
W uzasadnieniu interpretacji urząd wskazuje na art. 24 ust. 2. w którym wyjaśnia dochód z działalności podatnika, który prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Dochodem jest różnica między przychodem, w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększonymi lub pomniejszonymi o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego.
Stosownie do art. 14 ust.1 przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Za przychód ze sprzedaży towarów i usług uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Stanowisko wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe. Podatnik uzasadnia swój wniosek art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który odnosi się do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie dotyczy podstawy opodatkowania tych przychodów.
Podatnik ponadto powinien udokumentować poniesione koszty i odprowadzać podatek od różnicy, o której mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego wnioskodawca nie może przyjąć za podstawę podatku należnego jedynie nadwyżkę uzyskiwanej prowizji ze sprzedaży. Poza tym przy ustalaniu zarówno przychodu, jak i dochodu bez znaczenia pozostaje fakt posiadania własności towaru przez podatnika czy jego importowania.
