Za podstawę do obliczenia wysokości ulgi należy przyjąć wartość początkową nabytego prawa (w jakiej wpisano tę wartość niematerialną i prawną do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorcy). Trzeba jednak w tym miejscu poczynić kilka uwag dotyczących obliczeń.

WSKAZÓWKA 1.

Przyjęta wartość początkowa może być wyższa niż sam koszt nabycia praw do technologii.

Organy skarbowe jednoznacznie potwierdzają, że „(...) do wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, jaką jest licencja na program komputerowy, zalicza się nie tylko kwotę należną sprzedającemu, ale także inne wydatki związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania składnika majątku do używania" (tak Izba Skarbowa w Bydgoszczy w przywołanej już wyżej interpretacji z 8 stycznia 2013 r., podobnie Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 11 października 2012 r. (ILPB1/415-645/ 12-4/AP).

Tym samym możliwe jest powiększenie wydatku na nabycie technologii np. o koszty prac przygotowawczych i wdrożeniowych, jeżeli zostały poniesione przed wprowadzeniem danej wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji.

WSKAZÓWKA 2.

Podstawą dla obliczenia wysokości ulgi może być tylko ta część wydatków na nabycie nowej technologii, ujęta w przyjętej wartości początkowej, którą podatnik faktycznie zapłacił zbywcy w roku wprowadzenia danej technologii do ewidencji albo w roku następującym po tym roku.

WSKAZÓWKA 3.

Przyjęta wartość początkowa musi być do celów obliczenia wysokości ulgi pomniejszona o kwotę uzyskanego przez nabywcę technologii zwrotu poniesionych wydatków z jakiegokolwiek źródła. Chodzi tu przede wszystkim o dotacje z państwowych funduszy lub ze środków Unii Europejskiej – ale nie tylko.

Za zwrot wydatków na nabycie nowej technologii należy także uznać oddanie jej w leasing zwrotny

Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 października 2012 r. (III SA/Wa 3542/11)

Połowa ustalonej w ten sposób kwoty może zostać następnie – w zeznaniu za rok, w którym technologię wprowadzono do ewidencji – odliczona od dochodu uzyskanego przez podatnika.

W razie gdyby w danym roku podatnik osiągnął stratę albo jego dochód byłby niższy od wysokości przysługującej mu ulgi, odpowiednio całość albo pozostałą część ulgi przedsiębiorca może odliczyć w zeznaniach składanych za trzy kolejne lata, licząc od końca roku wprowadzenia technologii do swojej ewidencji.

Natomiast w sytuacji, gdy podatnik dokonał zapłaty zaliczki lub zadatku na rzecz zbywcy w roku poprzedzającym rok wprowadzenia nabytej wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji, tego typu płatności ustawodawca nakazuje traktować tak, jakby przedsiębiorca dokonał ich w roku umieszczenia w ewidencji.

Uwaga!

Podatnik utraci prawo do ulgi, jeżeli przed upływem trzech lat, licząc od końca roku, w którym wprowadził dane prawo do technologii do swojej ewidencji:

1. udzieli w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nabytej technologii – np. w drodze sublicencji – jednak nie dotyczy to przeniesienia prawa w wyniku przekształceń odbywających się na podstawie przepisów kodeksu spółek handlowych;

2. zostanie ogłoszona jego upadłość likwidacyjna lub zostanie on postawiony w stan likwidacji;

3. otrzyma w jakiejkolwiek formie zwrot wydatków poniesionych na nabycie nowej technologii.

Podatnik w zeznaniu składanym za rok, w którym doszło do sytuacji oznaczonych wyżej numerami 1 i 2, musi powiększyć podstawę opodatkowania o kwotę dokonanych do tego momentu odliczeń.

Jeżeli w roku utraty ulgi podatnik odnotowuje stratę podatkową, to musi ją pomniejszyć o wartość nienależnie dokonanych odliczeń. Natomiast w przypadku oznaczonym numerem 3 podatnik dokonuje identycznych czynności, ale jedynie w zakresie odpowiadającym proporcji otrzymanego zwrotu wydatków do wartości początkowej nowej technologii – a nie w pełnej kwocie, jak ma to miejsce w dwóch pierwszych przypadkach.