Formularz ORD-W1 to informacja o wynagrodzeniach wypłacanych przez podmiot będący nierezydentem osobom fizycznym będącym nierezydentami za świadczenie na rzecz rezydenta usług (wykonania pracy).

Co mówi przepis

Zgodnie z art. 82a § 1 ordynacji podatkowej (dalej: o.p.), dla wystąpienia obowiązku składania formularza ORD-W1 muszą być spełnione łącznie dwa warunki:

a)

w związku z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania może to mieć wpływ na powstanie obowiązku podatkowego lub na wysokość zobowiązania podatkowego osób otrzymujących wynagrodzenie;

b)

podmiot będący nierezydentem bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu lub kontroli podmiotu, którego dotyczy obowiązek informacyjny, albo posiada udział w kapitale tego podmiotu uprawniający do co najmniej 5 proc. wszystkich praw głosu.

Właściwa umowa międzynarodowa

Podstawowe znaczenie dla obowiązku składania tego formularza będzie zatem miało wskazanie, jak będzie opodatkowane wynagrodzenie pracownika spółki matki (członka zarządu spółki) na gruncie umowy polsko-szwajcarskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania. Artykuł 82a o.p. należy czytać w ten sposób, że jeżeli dochód tego pracownika na mocy umowy polsko-szwajcarskiej nie będzie opodatkowany w Polsce, to nie będzie obowiązku składania formularza ORD-W1.

Jak rozumiem, pracownik spółki matki nie będzie otrzymywał jakiegokolwiek wynagrodzenia od spółki z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu, lecz będzie uzyskiwał wynagrodzenie za pracę od spółki matki. W ramach umowy o pracę będzie wykonywał m.in. obowiązki członka zarządu w polskiej spółce. W mojej ocenie, z uwagi na to, że pracownik uzyskuje od szwajcarskiego podmiotu wynagrodzenie ze stosunku pracy (spółka nie będzie wypłacać mu wynagrodzenia z tytułu bycia członkiem jej zarządu), zastosowanie znajdzie art. 14 umowy polsko-szwajcarskiej, odnoszący się do opodatkowania dochodów z pracy najemnej.

Wyjątek od zasady

Artykuł 14 ust. 1 umowy polsko-szwajcarskiej mówi, że wynagrodzenie, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie osiąga z pracy najemnej, jest opodatkowane tylko w tym państwie, chyba że praca jest wykonywana w drugim państwie. Zgodnie jednak z art. 14 ust. 2 umowy polsko-szwajcarskiej, wynagrodzenie, jakie otrzymuje osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym państwie z pracy najemnej wykonywanej w drugim umawiającym się państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym pierwszym państwie jeżeli:

a)

osoba wykonująca pracę przebywa w drugim państwie przez okres krótszy niż 183 dni w danym roku,

b)

wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę niemającego siedziby w drugim państwie,

c)

wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, pracownik podmiotu szwajcarskiego, będący rezydentem szwajcarskim, będzie przyjeżdżał do Polski co kilka tygodni, a jego łączny pobyt w Polsce w danym roku nie przekroczy 183 dni.

W praktyce zatem o obowiązku składania formularza ORD-W1 przez spółkę i o opodatkowaniu pracownika zdecyduje możliwość uznania, czy wynagrodzenie pracownika jest ponoszone przez szwajcarską spółkę matkę, czy też faktycznie (ekonomicznie) przez spółkę.

Pracodawca w sensie ekonomicznym

Przyjmuje się, że w przypadku, gdy pracownik wykonuje pracę w celu wykonania zobowiązań wynikających z umowy pomiędzy jego pracodawcą (podmiotem zagranicznym) a polskim przedsiębiorcą, istnieje możliwość skorzystania z regulacji art. 14 ust. 2 umowy polsko-szwajcarskiej.

Możliwość ta jest ograniczona do przypadków, gdy wynagrodzenie pracownika wypłacane przez pracodawcę zagranicznego jest jedynie jednym ze składników wynagrodzenia ustalonego w umowie między podmiotem polskim i zagranicznym. Artykuł 14 nie będzie miał zatem zastosowania, jeżeli spółka będzie opłacać tylko koszty wynagrodzeń pracownika (spółka stałaby się bowiem wtedy pracodawcą w sensie ekonomicznym).

Wniosek

Hanna Kozłowska jest doktorem nauk ekonomicznych, doradcą podatkowym, biegłym rewidentem w KDA grupa HLB w Poznaniu