Nierezydenci podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski (art. 3 ust. 2 ustawy o CIT).

Generalna zasada wynikająca z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT mówi, że podatek z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podmiot zagraniczny przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20 proc. przychodów.

Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2).

Tylko wymienione przychody

Należy wskazać, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym dotyczy tylko przychodów z tytułu świadczeń wymienionych ściśle w tym przepisie. Jeśli zagranicznemu podmiotowi zostaną wypłacone należności za usługi, które nie są w nim wymienione, to takie przychody nie będą podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Przykład

Spółka z o.o. mająca siedzibę w Polsce kupuje od zagranicznego podmiotu usługi doradcze w zakresie reklamy. W myśl art. 26 ust. 1 i 3 ustawy o CIT m.in. osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułu przychodów uzyskanych na terenie Polski przez nierezydentów mają obowiązek jako płatnicy pobierać w dniu wypłaty należności zryczałtowany podatek dochodowy.

Tak więc podmiot, który dokonał wypłaty należności z tytułu zakupionej usługi doradczej, jest obowiązany jako płatnik pobrać i wpłacić w terminie do 7. dnia następnego miesiąca podatek do urzędu skarbowego właściwego dla opodatkowania osób zagranicznych. Podatek ten wynosi 20 proc. przychodów.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku jest możliwe pod warunkiem, że płatnikowi zostanie dostarczony certyfikat rezydencji, w którym podatnik udokumentuje miejsce swojej siedziby.

Pozostałe obowiązki płatnika

Podmiot polski wypłacający należności podmiotowi zagranicznemu powinien:

1. złożyć w urzędzie skarbowym właściwym dla opodatkowania osób zagranicznych w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku (a więc do końca stycznia, gdy podatnik ma rok podatkowy zgodny z rokiem kalendarzowym), roczną deklarację o uzyskanych przez osobę zagraniczną dochodach i o pobranym od tych dochodów podatku dochodowym CIT-10Z,

2. przekazać zagranicznemu podmiotowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu dla opodatkowania osób zagranicznych informację IFT-2R w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym w którym dokonano wypłat,

3. na pisemny wniosek podatnika przekazać w terminie 14 dni od złożenia tego wniosku podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu dla opodatkowania osób zagranicznych informację IFT-2.

Informacje IFT-2R sporządzają i przekazują również podmioty, które na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku.

Kiedy się nie pobiera daniny

Powyższe zasady poboru podatku mają zastosowanie, jeżeli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, wskazuje opodatkowanie wypłaconych należności w państwie, w którym powstały. Zasady te stosuje się również, gdy podmiot zagraniczny nie dostarczy płatnikowi certyfikatu rezydencji lub gdy nie obowiązuje umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska.

Przykład

Spółka z o.o. mająca siedzibę w Polsce kupiła opinię prawną od firmy mającej siedzibę w Szwajcarii. Należności za zakupioną usługę wypłaciła zagranicznej firmie spółka polska. Firma szwajcarska dostarczyła spółce polskiej certyfikat rezydencji.

W tym przypadku należy zastosować art. 7 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Z umowy wynika, że jeśli zagraniczne przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem zakładu, to otrzymane należności za usługę są zyskiem przedsiębiorstwa.

W rozumieniu konwencji zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Określenie „zakład" obejmuje w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat.

Wobec tego otrzymany przychód z tytułu świadczonej usługi prawnej należy zaliczyć do zysków przedsiębiorstwa. Według powyższego przepisu (czyli art.7 konwencji), jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się państwie przez położony tam zakład, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane na terytorium tego państwa, w którym jest zakład.

A więc skoro spółka polska posiada certyfikat rezydencji uzyskany od firmy szwajcarskiej, to nie ma obowiązku pobierać podatku od należności wypłaconej tej firmie.