Nie. W spisie tym nie uwzględnia się bowiem materiałów pomocniczych, które są wykorzystywane do świadczenia usług niematerialnych.
Zasady ustalania dochodu u przedsiębiorców rozliczających się z urzędem skarbowym na podstawie księgi przychodów i rozchodów reguluje art. 24 ust. 2 ustawy o PIT. Mówi on, że dochodem jest różnica pomiędzy przychodem a kosztami uzyskania:
• powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub
• pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.
W remanencie początkowym oraz końcowym podatnik musi więc ująć m.in. materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.
Pojęcia te zostały zdefiniowane w rozporządzeniu ministra finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (DzU nr 152, poz. 1475 ze zm.).
Zgodnie z § 3 pkt 1 lit. b rozporządzenia materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania – puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.
Materiałami pomocniczymi są natomiast materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości (§ 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia).
Zasady sporządzania spisu zawarte są w § 27 rozporządzenia. Mówi on, że podatnicy są zobowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów na 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.
Opisanych w pytaniu wyrobów medycznych nie można zakwalifikować do żadnej z grup aktywów, które podlegają spisowi. Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Katowicach z 13 września 2010 r. (IBPBI/1/415-659/10/BK), która również odpowiadała na pytanie weterynarza.
Wyjaśniła, że świadczone przez niego usługi to „w istocie leczenie zwierząt, przy użyciu materiałów pomocniczych (leków, bandaży, strzykawek i innego rodzaju środków medycznych). Zatem usługę świadczoną przez wnioskodawcę należy uznać za usługę niematerialną”.
Taki charakter usługi przesądza, że nie mogą w jej skład wchodzić wyroby medyczne.
