Jeśli spółka wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu rozlicza jednorazowo dla celów bilansowych, to powinna je także jednorazowo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.
Jeżeli natomiast wydatki te dla celów bilansowych rozlicza w czasie, to również dla celów podatkowych powinna je rozłożyć w czasie.
Tak uznała Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 2 września 2011 (IPTPB3/423-76/11-5/MF).
Spółka prowadzi działalność polegającą m.in. na produkcji energii elektrycznej, która wiąże się z emisją do atmosfery dwutlenku węgla. Z tego tytułu ponosi wiele wydatków kwalifikowanych jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, w tym wydatki związane z przeprowadzaniem napraw okresowych, remontów maszyn i nabyciem uprawnień do emisji dwutlenku węgla.
Co do zasady spółka ujmuje tego rodzaju wydatki w momencie ich poniesienia, dokonując zapisu księgowego na wybranych kontach wynikowych, jednak czasem dokonuje zapisu na innych kontach niż wynikowe, tj. na kontach, które nie wpływają bezpośrednio na rachunek zysków i strat.
Pytała, czy rozliczenie w czasie dla celów podatkowych wydatków będących kosztami pośrednimi jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy dotyczą one okresu o definitywnie ustalonej długości, który nie musi pokrywać się z długością okresu, w jakim wydatki te są rozliczane dla celów bilansowych.
Izba skarbowa wskazała na art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, mówiący, że dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Uznała, że przepis ten przesądza, że podatkowe rozliczenie wydatku powinno podążać za regulacjami bilansowymi.
Tym samym okres, w którym koszty pośrednie są rozpoznawane dla celów podatkowych, powinien pokrywać się z okresem, w którym są rozliczane dla celów bilansowych.
Komentuje Wojciech Bartnik, konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PwC
Istotą problemu było ustalenie wpływu przepisów rachunkowych na moment ujęcia dla celów podatkowych pośrednich kosztów uzyskania przychodów.
Moim zdaniem organ podatkowy bezzasadnie przyjął, że rozstrzygające
w tej materii są przepisy bilansowe. Pominął fakt, że przepisy podatkowe stanowią autonomiczne źródło praw i obowiązków podatników. Stanowisko organu, że tylko zaksięgowanie danego wydatku jako kosztu wpływającego bezpośrednio na rachunek zysków i strat daje podstawę do ujęcia takiego wydatku jako kosztu podatkowego, należy odrzucić, jako nieznajdujące oparcia w przepisach podatkowych.
By zakwalifikować dany wydatek do kosztów podatkowych, wystarczy bowiem ujęcie go na koncie bilansowym (które nie wpływa bezpośrednio na rachunek zysków i strat). Przepisy dotyczące tego, co rozumiemy pod pojęciem „zaksięgowanie kosztu”, nie mogą rozstrzygać o tym, co może, a co nie może być kosztem podatkowym.
Taka wykładnia znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (m.in. wyrokach WSA w Warszawie z 19 lutego 2010, III SA/Wa 1553/09, i z 30 maja 2011, III SA/Wa 3044/10, NSA z 20 lipca 2011, II FSK 414/10).
Rozważając, jaki okres jest właściwy do rozpoznania kosztów pośrednich, należy wskazać, że art. 15 ust. 4d zawiera w tym zakresie regulacje autonomiczne (względem przepisów bilansowych) i kompletne. Jeśli więc dany wydatek stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu, to jest potrącalny w dacie jego poniesienia.
Jednocześnie jeśli wydatki dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Zobacz serwis » Dobra Firma » Podatki i księgi » Podatek dochodowy » PIT i CIT » Koszty » Kiedy potrącić koszt
