[b]Tak wynika z interpretacji indywidualnej (nr IPPB1/415-406/09-4/KS) z 10 sierpnia 2009 r. wydanej przez dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.[/b]
Wnioskodawca jako osoba fizyczna nabył we wrześniu 2006 r. lokale mieszkalne w przedwojennej kamienicy z celem ich późniejszego wynajmu. Budynek stoi na gruncie w wieczystym użytkowaniu od gminy. Za okres od października do grudnia 2006 r. amortyzacja została naliczona w sposób uproszczony na podstawie oświadczenia współwłaścicieli.
[wyimek]Podatnicy mogą wybierać sposób ustalania wartości początkowej [/wyimek]
Od stycznia 2007 r. podatnik zastosował dla tych lokali amortyzację liniową według art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) i budowli po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, z tym że okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż dziesięć lat.
Podatnik zapytał, czy osoba fizyczna uzyskująca dochody z wynajmu lokali na cele mieszkalne spełniające kryteria używanego może naliczyć amortyzację liniową według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 proc. zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 cytowanej ustawy?
W świetle tego przepisu uważał on za zasadne ustalenie stawki amortyzacji w wysokości 10 proc. Organ podatkowy nie zgodził się z tym, wydając interpretację na niekorzyść podatnika. Fiskus zwrócił przy tym uwagę, że podatnicy mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych i mogą to zrobić zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3 – 9, 11 – 15, to znaczy z uwzględnieniem sposobu nabycia środka albo według zasady uproszczonej, określonej w art. 22g ust. 10.
Metoda ustalenia wartości początkowej takiego środka trwałego wpływa na sposób jego amortyzacji. W myśl art. 22g ust. 10 podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych albo wydzierżawianych, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uznaje się powierzchnię przyjętą do celów podatku od nieruchomości. Po dokonaniu wyboru tej formy amortyzacji budynki lub lokale mieszkalne nie są objęte ewidencją środków trwałych. Odpisów amortyzacyjnych od nich dokonuje się w sposób uproszczony w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania jako iloczyn powierzchni użytkowej i kwoty 988 zł.
Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że decyzję o wyborze metody amortyzacji podejmuje się przed rozpoczęciem dokonywania odpisów i stosuje się ją konsekwentnie do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową środka. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że amortyzacja za okres od października do grudnia była dokonywana w sposób uproszczony. Podatnik zatem zobowiązany jest wybraną metodę amortyzacji stosować aż do momentu pełnego zamortyzowania lokali.
