[b]Tak wynika z wyroku WSA we Wrocławiu z 10 lutego 2009 r. (I SA/Wr 1110/08)[/b]
[srodtytul]Jaki był problem[/srodtytul]
Po przeprowadzeniu kontroli w spółce jawnej organy podatkowe stwierdziły, że zawyżyła ona koszty uzyskania przychodów w związku z uznaniem strat w towarach handlowych jako niedobory niezawinione. W ocenie fiskusa wysokość wykazanych niedoborów świadczy o braku kontroli i nadzoru nad pracownikami zatrudnionymi przy wydawaniu towarów (magazynierów, sprzedawców), tym bardziej że nie byli oni odpowiedzialni materialnie za powierzone mienie. Niedobory są następstwem złej organizacji pracy i braku odpowiednich zabezpieczeń, a wspólnicy nie dołożyli starań mających na celu zminimalizowanie strat w towarach. Nie podjęto działań mających na celu ustalenie przyczyn powstawania strat i osób za nie odpowiedzialnych.
Zdaniem fiskusa nie można uznać za koszt uzyskania przychodu strat w środkach obrotowych powstałych z przyczyn zależnych od podatnika i z powodu złej organizacji pracy, których następstwem bywają niewłaściwe rozdysponowanie towaru lub kradzieże.
[wyimek]Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego związek przyczynowy z uzyskanym przychodem[/wyimek]
Ponieważ złożone odwołanie nie przyniosło oczekiwanych skutków, podatnik złożył skargę do WSA. Zdaniem wspólników straty wykazane w protokole inwentaryzacji są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danym obszarze. W prowadzonej przez nich branży pewne ubytki są nieuniknione. Zagadnienie strat ma charakter powszechny – w istocie stanowi fakt notoryjny. Ubytki dotyczą towarów o niewielkiej wartości, a ich rodzaj nie wskazuje na umyślność bądź celowość działania podatnika.
[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]
Sąd jednak skargi nie uwzględnił. Przypomniał, że [b]ustawa o PIT nie upoważnia wprost do ujmowania w kosztach uzyskania przychodów niedoborów towarów handlowych. Czyni to w sposób pośredni[/b]. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych oraz strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
Ustawodawca dopuścił, po spełnieniu pewnych warunków, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych.
W tej sprawie jako przyczynę powstania niedoboru inwentaryzacyjnego wspólnicy wskazali pomyłki pracowników przy przyjmowaniu i wydawaniu towarów. Nie przedstawili jednak żadnych dowodów potwierdzających zaistnienie i rozmiary tych zdarzeń, a kradzieże nie były zgłaszane na policję ani w inny sposób dokumentowane.
Okoliczności te wskazują, że uniknięcie powstania straty zależało od woli podatnika. Wspólnicy spółki nie dochowali należytej staranności w zabezpieczeniu towaru ani nie udokumentowali zdarzeń, które doprowadziły do powstania niedoboru towarów. Poniesione straty nie będą zatem kosztem.
